21 Δεκ 2013

Once again

Υπάρχουν λοιπόν στιγμές στο λίγο της ζωή μας
που τα θέλω υποχωρούν μπροστά στα πρέπει
και οι επιθυμίες κρύβονται για την ισορροπία αυτής...


 
Melody Gardot - Baby I'm A Fool




19 Δεκ 2013

Σε μια μπλέ πισίνα μακριά απο την Αθήνα...


Εχθές μίλησα σε φίλη έπειτα απο πολύ καιρό και χάρηκα τόσο για τα νέα της αλλά και και που την άκουσα. Σαν μικρό παιδί ακόμα. Δίνει και λαμβάνει. Και της αρέσει να δίνει...
Έπειτα στην Στέλλα...μέχρι τις τρείς τα ξημερώματα. Έφυγαν όλοι και μείναμε οι δύο μας. Απόψε πάλι τα ίδια. Και να μου υπενθυμίζει πόσο της φτιάχνω την διάθεση όποτε βρίσκομαι εκεί.
Έχω κάμποσους ανθρώπους δίπλα μου τα τελευταία δύο χρόνια εδώ στον τόπο που έμελλε να μείνω. Και λυπάμαι που έχασα τα προηγούμενα μένοντας κλεισμένος σε μια σχέση που ζωντάνευε μόνο θηρία. Θαρρώ πιά, πως όλος αυτός ο κόσμος με κρατά εδώ. Άλλα όχι μόνο... Στο ιταλικό λίγη ώρα πρίν, σε κοίταζα στα μάτια και έπαιζαν τόσα γύρω μας.
Σου έχω πεί ότι σε θέλω ?
Ναι
Σου έχω πεί ότι θα μου λείψεις ?
....!

και είναι αυτό το τραγούδι που απο το πρωί είναι κολλημένο μέσα μου

 
K.B. - To πάρτυ


....και όσο για τα άστρα, μάλλον προσπαθούν να γνωρίσουν νέους κόσμους
....ακόμα και αν αυτοκαταστρέφονται.....



16 Δεκ 2013

The Games You Play


Είναι πολλά... Προσπαθώ μέσα απ’το χάος να βγαίνω καθημερινά νικητής και προς το παρόν το καταφέρνω.
Είναι πολλά...
...συμβαίνουν τελευταία.
Σαν κάτι ν’άλλαξε ξαφνικά πρίν καιρό. Σα να έδωσα το σήμα να ξεκινήσουν τόσα.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που τους μιλάς και δεν σ’ακούν’ γυρίζουν τα πάντα, πάνω στη δική τους ζωή. Είναι και οι άλλοι που θέλουν οπωσδήποτε να μπούν στην δική σου. Και είμαι στην μέση. Κάνω στην άκρη τους πρώτους και... παρατηρώ πως κρατώ και τους άλλους μακριά μου γιατί μ’ενοχλεί αυτή η διεκδίκηση.
Σκέπτομαι εκείνη και μπαίνουν στην μέση κι άλλες.
Είναι αυτά τα σεντόνια που‘χουν γυναικείο κορμί στην ύφανσή τους, τα τσαλακωμένα μαξιλάρια που μυρίζουν άρωμα. Είναι πολλά, αλλά διαφορετικά
Είναι που προχωρήσαμε μαζί στον Όλυμπο, στον Χορτιάτη ή όπου αλλού, που τις μπύρες τις πίνουμε ίδιες, που οι χαζομάρες ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Είναι που σε ξέρω. Είναι που με ξέρεις τόσο. Είναι πολλά... είναι αυτά τα παιχνίδια που παίζεις.
Κλέβω κάθε μέρα στιγμές για να ηρεμεί και το μυαλό....

Κάπου άκουσα αυτό “Πάνω στο απαλό σου δέρμα πάνω στο γυμνό σου δέρμα συναντώ όλη την γεωγραφία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός, μαθαίνω να την διαβάζω…” και μου άρεσε τη λέξη γεωγραφία να την συναντάς πάνω σ’ένα κορμί. Επί χρόνια εγώ Γεωγραφώ πάνω σε χαρτιά ή μέσα απο υπολογιστές μα ποτέ δεν μου πέρασε απ’το μυαλό ετούτη η σκέψη.
Άσχετο...
...επανέρχομαι
Έχω καιρό να γράψω. Ίσως γιατί δεν έχω να καταθέσω κάτι, ίσως πάλι γιατί ειναι τόσα πολλά που δεν μπορούν να σταθούν με σειρά. Το σίγουρο είναι ότι αφέθηκα.
Αφέθηκα στα επαγγελματικά μου και άφησα πίσω άλλα που με βασανίζουν και όπου με βρίσκουν χαλαρό με τσιγκλάνε.
Με τρώει κάτι όλον αυτό τον καιρό. Είμαι στη μέση και προσπαθώ να ξεφύγω, αλλά ένας άνθρωπος μόνο μπορεί να με βοηθήσει. Είμαι ανάμεσα σε τέσσερεις ανθρώπους. Οι τρείς με διεκδικούν κι εγώ την μία...και όσο εκείνες προσπαθούν τόσο μου λείπει η τέταρτη...και όσο δειλά την πλησιάζω, τόσο την θέλω πιο πολύ
Μου στοίχισε, έγραψα κάπου και συνεχίζει να μου στοιχίζει μπορώ να πώ....και ανησυχώ για εκείνη και κάθε μέρα βρίσκω αφορμή να την ακουμπώ, μα είναι σκληρή με τον ίδιο της τον εαυτό. Ξέρουμε και οι δύο το αίτιο της απόστασης και αυτό με πληγώνει πιο πολύ.
Δεν ξέρω τι θα μου αλλάξει τη γνώμη...


Αναρωτιέμαι γιατί πέφτουν τ’άστρα


9 Δεκ 2013

Άκυρο

όταν δίπλα σου σχεδόν όλα είναι "εύκολα"
& έρχεται κάτι άκυρο,
αυτό σε στεναχωρεί
...σε λυπεί, πως το λένε ;
Χάνεις λίγο κουράγιο, κουράζεσαι περισσότερο
γαμώτο...

Κλείνω τα μάτια και σκέπτομαι... κάποια μου φαίνονται μακρινά.
και η ώρα πήγε 2 πάλι....


 
Perry Como -It's Impossible


1 Δεκ 2013

Ξέρεις τι θέλω όταν βρέχει ?

Ταξίδια...

...ταξίδια με το αυτοκίνητο στην Πελοπόννησο
ή με το πλοίο στο Αιγαίο...


 
Federico Aubele - Suena mi Guitarra 


25 Νοε 2013

Ένα βράδυ σε όνειρο μέσα

Φέγγισε η σκέψη μου και η φωνή ξεθώριασε την σκέψη'
φοβήθηκε μη μιλήσει δυνατά και σπάσει την δική της.

Αγγελόσκονη να γίνονται τα όμορφα όνειρα και να ραντίζουν την κάθε μέρα.
Είναι απο εκείνες που σαν κοιτάς νιώθεις φτερά να βγάζεις.
Είναι απο εκείνες που μιλούν και στο στόμα την κοιτάζεις.
Είναι απο εκείνες που φιλούν και κομμάτια σου μοιράζεις...


απλά γιατί μου αρέσει...


24 Νοε 2013

Πρωινό ξύπνημα

Είχα εβδομάδες να σηκωθώ έτσι ξεκούραστος παρ’όλη την χθεσινή ταλαιπωρία με τον ολοήμερο πονοκέφαλο και τις ανακατωσούρες.
...και ας βρέχει. Σήμερα η ημέρα διαφορετική. Απολαυστική φαίνεται. Το ξέρω. Και αν δεν γίνει εκείνη η εκδρομή που προγραμματίστηκε σίγουρα υπάρχει κάτι άλλο, είτε μ’εκείνη πάλι, είτε με την αγαπημένη μου Στέλλα.
...και ας βρέχει.
Είναι όμορφα να ξυπνάς χαλαρός και ν’ακούς τραγούδια “πρωινά” ίσα να μη σου χαλάσουν την ηρεμία της στιγμής.
Εχθές δύο panadol extra δεν έκαναν τ ί π ο τ α  στον πονοκέφαλό μου και σε ότι ένιωθα μέχρι που τα μεσάνυχτα δέχθηκα για δεύτερη φορά ένα ξεμάτιασμα...! Να πώ οτι το πιστεύω ? Δεν ξέρω ακόμα αν ναι, είναι φορές όμως που με βολεύει να ζητώ βοήθεια και πές το αυθυποβολή πές το όπως θές, πιάνει... Στα πατώματα έμεινε εκείνη που μου το έκανε, ήταν δυνατό...! Και σκεπτόμουν ότι την προηγούμενη βραδιά μ’έπιασε τόση νύστα ξαφνικά που να μη μπορώ να κρατηθώ όρθιος χωρίς να έχω πιεί πολύ, χωρίς να είναι σίγουρα η κούραση όλων των προηγουμενων ημερών.
Ας είναι.
Καλή Κυριακή λοιπόν


...και στο ραδιόφωνο η μικρή απο την Πάτρα

 

...και τωρα συνειδητοποιώ πως δεν δεν θυμάμαι πόσους αιώνες έχω να πάω στο Σούνιο...

21 Νοε 2013

Mix

Δεν μπόρεσα να βρεθώ, ίσως να μην είχα και τίποτα να πω, ίσως πάλι να ήταν τόσα πολλά που δεν έπαιρναν αρχή.
Και όλον αυτόν τον καιρό συνέβησαν πολλά. Θετικά ώς επί το πλείστον. Το καθένα έπαιρνε κι ένα κομμάτι μου ή μάλλον έδινα...ή μάλλον για να μη μιλώ σε παρελθόντα χρόνο, συνεχίζω να δίνω.
Και τι να πεις και σε ποιόν που όλοι συνδέονται μεταξύ τους? Τι να γράψεις ? Τι να προλάβεις να κάνεις που ο χρόνος είναι λιγοστός ?

Ένα στοίχημα με τον εαυτό μου πιθανόν και να το χάσω. Δεν μ’ανησυχεί, ίσως γιατί ουσιαστικά δεν μ’ενδιέφερε. Εκείνο, το άλλο, που θέλω είναι το δύσκολο. Εκείνο που με φοβίζει να κινηθώ και που δεν μου συμβαίνει συχνά. Όμως κάποια θέματα πρέπει να μένουν άθικτα, φαίνεται.
Ας είναι...μπορεί και...!

Άσχετο, που ωστόσο πονά.
Ανέκαθεν οι αυτοκτονίες δεν μου άρεσαν διόλου. Μου αφήνουν ανάμικτα συναισθήματα. Συγκεχυμένες σκέψεις κυριαρχούν. Με εκνευρίζουν και με λυπούν αφάνταστα.
Λυπηρό να φθάνει ο άνθρωπος σ’αυτό το σημείο.
Εκνευριστικό να βρίσκει την απίστευτη δύναμη να το κάνει και να μη βρίσκει το κουράγιο να ανταπεξέλθει στα δεδομένα του. Και μιλώ για εκείνους που δεν είναι ψυχικά άρρωστοι. Και θα με ρωτήσεις “η αξιοπρέπειά που χάνεται, το γκρέμισμα όσων βλέπει να εξαφανίζονται και και και...;” Ιδανικά. Και θα σε ρωτήσω “κι εκείνους που αφήνει πίσω να αντιμετωπίσουν τα παραλειπόμενα αυτής της κίνησης ;”
Είναι μεγάλο το θέμα και δεν αναλύεται με αυτές τις μπαρούφες. Βρίσκονται πολλά πίσω από μια τέτοια κίνηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι φεύγει μια ζωή και αυτό πονά.
...και όταν μάλιστα είναι άνθρωπος γνωστός σου...!

Απόψε ο Παυλίδης εξισορρόπησε την κατάσταση γιατί σαν έμαθα το νέο, έτρεμα, μου φαινόταν αδιαόητο.
Απόψε ο Παυλίδης έκανε παρέα και σ’εκείνη. Απόψε στα δύο μέτρα τραγούδησε για εκείνη...



 
Τα περιστέρια


26 Οκτ 2013

Tout ça c’est fini !

Νυστάζω κάθε μέρα περισσότερο
Κουράζομαι πιο εύκολα
Εξαντλούμαι θαρρώ...
Τελευταία εξαντλείται και η ψυχή καθημερινά...
I want to dance with the devil tonight, I want to know what it feels like

 
 
Cross My Heart Hope To Die - Wild Side


23 Οκτ 2013

Έχω άνθρωπο

Δεν ξέρεις τι’ναι πόνος
Δεν αγάπησες ποτέ
Δεν ένιωσες τον έρωτα να φεύγει και να σου ξεσκίζει τα σωθικά, να σου καίει το δέρμα, να σου στάζει τα μάτια, να μη μπορείς να αρθρώσεις λέξη.
Δεν πέρασες απο’κεί ποτέ.
Θαρρείς παιχνίδι είναι η καρδιά του καθενός. Δεν χτυπά, δεν σταματά... δεν ανασαίνει, δεν καίγεται.
Θαρρείς πως περνά ο πόνος.
Και τι είναι να περνά ? Χτύπημα απο πέσιμο ? Κόψιμο απο μαχαίρι ?
Πόνος είναι που χαράσει τη καρδιά και μένει να σου θυμίζει καθημερινά τον έρωτα που στιγμάτισε την ζωή της.
Δεν ξέρεις πως είναι να πονάς απο έρωτα.
Δεν τόλμησες ποτέ ν’αγαπήσεις
Δεν έζησες στιγμές που σου χαρίζαν κι άλλη ζωή.
Δεν τις έζησες...
Και αν ποτέ πέρασες απο’κεί πως τολμάς να πληγώνεις τον άλλον ?
Έκλαψες ?
Περπάτησες χωρίς να καταλαβαίνεις που είσαι ?
Δεν ξέρεις τι είναι πόνος...

...και ας ερωτεύθηκες...
Δεν ξέρεις.


Ο άνθρωπος φτιάχνει όνειρα, τα πλάθει, τους δίνει ζωή και ζεί μαζί τους.
Ο άνθρωπος, επίσης, είναι αυτός που γκρεμίζει τα όνειρα εκείνα. Συχνά παιγιδεύεται μέσα τους γιατί δεν μπορεί να τα ζήσει, δεν είναι ικανός κι έτσι τα σπά’ θρύψαλα γίνονται και πεθαίνουν.
Ο άνθρωπος, τέλος, είναι αυτός που κάνει τα πάντα για να φτιάξει τα ίδια όνειρα που διέλυσε...
...και αναρωτιέμαι. Τι πλάσμα είναι αυτό που κάνει τόσο κακό στον εαυτό του ?

 
Yann Tiersen - Comptine d'été n-2 


Αναρωτιέμαι επίσης, πόσο τυχερός μπορεί να είναι κάποιος που αγαπιέται αληθινά ?



19 Οκτ 2013

Policy of truth




It's too late to change events
it's time to face the consequence
for delivering the proof
in the policy of truth





Μεταξύ κούρασης, αϋπνίας και έρωτα... 


 
Depeche Mode - Policy Of Truth 


12 Οκτ 2013

River of Life - vol II


Ο  δικός μου ο δρόμος υδάτινος είναι.
Ποτάμι με συνεχή ροή ζωής.
Αυτό το συνεχές που αφήνει ελάχιστες αιχμές.
Στρογγυλάδες περισσότερο.
...έτσι όπως συναντάς τις ποταμίσιες πέτρες.
...έτσι όπως θα’θελα να είναι η ζωή…

Αν κάποτε στην όχθη του βρεθείς
μην αμελήσεις να το διαβείς,
γιατί να στέκεις εκεί και να σε πνίγει το ποτάμι
θα’σαι σαν πλεούμενο που σε ναυάγιο μοιάζει.
Στο ποτάμι αρέσουν οι μορφές,
ζωγραφιές στης πλάσης τον αέρα,
παιχνιδίσματα στην όψη του απάνω
και στην αντάρα του τα όμορφά τους χάδια.
Αν κάποτε θελήσεις στην ψυχή του να μιλήσεις
κάτσε,
ξαπόστασε και αφουγκράσου.
Ψίθυρος θαρρείς πως είναι ο κάθε ήχος,
που απ’τα βάθη του το σκάει
και γέλιο σχηματίζεται στον κάθε παφλασμό του.
Αν κάποτε φοβηθείς να το πλησιάσεις,
θυμήσου πως σε κάποιον μοιάζει
και αναλογίσου αν θα τόλμαγες
το ίδιο να του κάνεις...
  

River of Life απο ένα παιχνίδι λέξεων που’βαλα στον εαυτό μου
και που ανάμεσα του ανακάλυψα σημάδια απο μένα.
Στοχασμός σε εξομοίωση...


 
Hiatus & Shura - River


8 Οκτ 2013

Σου το είχαν πει...

Δεν ήθελες.
Απέρριπτες συνεχώς.
Και όμως δεν έκανες κάτι να τ’αποφύγεις.
Ενέδωσες.
Ενέδωσες  σ’ένα λάγνο κορμί που αναζητούσε πηγή ηδονής.
Κι έκανες το κορμί πηγή και το φιλί ανάσα
Κι έκανες αντικείμενα ηδονής το κάθετι δικό σου
Και τα’δινες
...τον οργασμό τον άκουγες, τον ένιωθες παντού
και ο οργασμός μεθούσε και τα κορμιά λυγίζαν.
...και αν ήθελες ?


 
B.B. King - The Thrill Is Gone 

1 Οκτ 2013

Χαμόγελο...





Μπορεί οι λέξεις κάποιες φορές να λέγονται
σε κάποιους
μόνο για ν’ακούγονται.
Αυτές τις ημέρες δεν βρίσκω “κατάλληλες” λέξεις που να μη μοιάζουν με την παραπάνω περίπτωση, όμως όταν δειλά ψιθυρίζω πως
πίσω απο τα σύννεφα
υπάρχει πάντα ο ήλιος,
το πιστεύω...







 
Parov Stelar - The Fog


Άσχετο
Οι τελευταίες ημέρες περιέχουν κούραση
...και θα συνεχίσουν
...περιέχουν εκπλήξεις
...εργατικές & ερωτικές...


24 Σεπ 2013

Vade Mecum !



Απόψε ενα εγχειρίδιο ψάχνω που να περιέχει εικονογραφημένες τις λέξεις
και όχι την ετυμολογία τους.

Δεν θέλω να μου τις ορίζει
...θέλω απλά να φαντάζομαι τι θα μπορούσαν να λένε...



 
U2 - moment of surrender


22 Σεπ 2013

Γαλάζιες πινελιές

Έρωτας σ'έναν καθρέπτη κρεμασμένος και σ'ένα ντούζ ξεχασμένος,
πλανάται κι αφήνεται δοσμένος
πάνω σ'ένα κορμί ζωγραφισμένος...


μερικές φορές,
λίγες πινελιές,
είναι αρκετές για να γεμίσει ο κόσμος
γαλάζιο...


 
Monsieur Minimal - Πάστα Φλώρα 


17 Σεπ 2013

Ένας αόρατος λαθρεπιβάτης

Με ρωτάει το πρωί με μάτια που έλεγαν πολλά : Συμβαίνει κάτι στο σύμπαν ;
…!...κάτι άκουσα το Σαββάτο... η Μαρία μου είπε πως η Αφροδίτη γ...αι…!
Σιωπή...
Μόνο τα μάτια της μιλούσαν στην απέραντη σιωπή
Ύστερα χαμήλωσαν να μη με κοιτούν.

Το μεσημέρι συνάντησα κάποιο άτομο έπειτα απο πέντε χρόνια κι ένα άλλο για πρώτη φορά. Μου είπε ότι εδώ μας ψεκάζουν...!
Λές να έκανε σέξ η Αφροδίτη και με αυτόν, αναρωτιέμαι.
Και τι να πιστέψω ; Ποιό φαίνεται πραγματικό ;
Δεν χωρά αμφιβολία. Η Αφροδίτη βρίσκεται τον τελευταίο καιρό σε περίοδο αναπαραγωγής...

Παίζω με την τύχη πρίν ξεκινήσει εκείνη μαζί μου.
Δεν ξέρω, μα όλα αυτά μου μυρίζουν μια αρχή ενός τέλους.
Δεν μου αρέσει να κοιτώ. Αριστερά μυαλά.
Πονάνε οι συνέπειες, αλλά πιο πολύ η κούραση.

Σκέπτομαι να γίνω ένας αόρατος λαθρεπιβάτης


Παυλίδης - Λαθρεπιβάτης


15 Σεπ 2013

Με αφορμή κάποιο(υ) όνειρο...

...που ξύπνησε μονάχο και άλαλο γέννησε λέξεις, δάκρυα, συγνώμες.

Δεν είναι που άλλαζε αυτό στην πορεία του μα οι πρωταγωνιστές του όπου δεν τους έφτανε η αγάπη και αποφάσισαν να την διαλύσουν απο τις πρώτες στιγμές. Και ούτε εκείνη που άλλαζε μα ούτε εκείνος που φαιρόταν “απαίσια”. Ήταν θαρρείς να γίνει. Ήταν να ξέβραζε απο μέσα τους κάθε ασχήμια που υπήρχε. Κι έσπαγε. Κάθε μέρα έσπαγε κομμάτια απ’την καρδιά τους. Κι έπειτα διαλύθηκαν και σκόρπισαν, κάποια βρήκαν άλλες και σταθήκαν, κάποια φοβισμένα απλά καταχωνιαστήκαν. Και όσο εκείνες έσπαζαν τόσο το σφυρί βαρούσε περισσότερο για να επιταχύνει το έργο.
Και αν ή μια, εξιλέωση ζητούσε απ’τα λάθη της, η άλλη για να μη φανεί, ίσως, ο εγωισμός της,  για να μη, ίσως, αποδεχθεί τα λάθη, της ζητούσε να επανέλθει στα παλιά, σ’εκείνες τις συνήθειες που είχε αφήσει πίσω, σ’εκείνα τα μέρη που έβρισκε τον εαυτό της. Και ο χρόνος πέρασε και άφησε σημάδια. Κάποιος μίλησε για ένα λάθος με δυο ποδια και δυο χέρια δίχως καρδιά, δίχως μάτια, δίχως δέρμα, δίχως τίποτα, μα ξέχασε ότι υπήρξε, ότι κάποτε έδωσε πνοή και ερώτου έναυσμα.
Και τ’όνειρο έλαβε τέλος γιατί εξελλισόταν σ’εφιάλτη. Έμειναν μετέωρες στιγμές να θυμίζουν ότι πέρασε απο δυό ανθρώπους. Ο χρόνος έκανε τον απολογισμό του και η απόσταση ήταν το γιατρικό του. Έδωσε σκήπτρα στον καθένα για να κρατά και να ορίζει την ζωή του. Ποίησε σοφία, προστασία στην καρδιά και προσοχή στα πάθη.

Ενα έχω να πώ.
Είναι δοκιμές πυρηνικές, του έρωτα τα πάθη. Θέλει σκληρό εξοπλισμό, για ν’αντέξει και να μάθει... χεχε έβγαλα μαντινάδα
Και για ν΄απαντήσω στο ερώτημα, θα'λεγα πως τ'όνειρο φεύγει μαζί του. Άλλωστε όνειρο είναι, απραγματοποίητος πόθος. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να το πάρει και να συνεχίσει...


 
Saltillo - A necessary end


9 Σεπ 2013

Υπάρχεις

Δήμητρα Κολλιάκου - Θερμοκρασία Δωματίου 
"Οι μετακομίσεις προκαλούν άγχος, γιατί συσκευάζοντας την ζωή σου σε κούτες υποχρεώνεσαι σε απολογισμούς. Ο χρόνος που πέρασες εδώ μοιάζει ξαφνικά κουτσουρεμένος, χρόνος που κύλησε ανεκμετάλλευτος. Τώρα που φεύγεις, είναι στιγμές που φτάνεις να σκεφτείς πως θα μπορούσαν να είχαν γίνει όλα διαφορετικά. Απο την μία σε πιάνει η βιασύνη να ξεφορτωθείς το παρελθόν, να γυρίσεις σελίδα, να τραβήξεις –αυτή την φορά οριστικά- την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα περασμένα και τα μελλοντικά. Και απ’την άλλη βαραίνει η αίσθηση πως σε λίγο θα συμβεί κάτι αμετάκλητο: ποτέ πια δεν θα ξαναβρεθείς σ’αυτό το δωμάτιο, που ακόμη και όταν έχει συννεφιά το φώς του μοιάζει καλοκαιρινό...το τρίτο πλακάκι μπροστά στην μπαλκονόπορτα μετρώντας απ’τον τοίχο πρός τα μέσα το διασχίζει μια βαθιά ρωγμή σε σχήμα Υ –το πιο Ελληνικό γράμμα του αλφαβήτου, που μέχρι τώρα ήταν σαν να σε διαβεβαίωνε: Υπάρχεις. (φεύγοντας θα λέει Υπήρξες αν και χωρίς να βρίσκεται κανείς να το διαβάσει). Ακόμη και αν ξαναπεράσεις κάποτε απ’αυτή την γειτονιά και ξαναπερπατήσεις τον δρόμο του σπιτιού που στις άκρες φυτρώνουν ευκάλυπτοι και πεύκα, ποτέ δεν θα είναι πιά το ίδιο. Εκείνο το κομμάτι της ζωής σου που απο απόσταση ίσως να μοιάζει τότε ειδυλλιακό, θα έχει λήξει προ πολλού. Θα έχει προστεθεί στα πράγματα που έχουν γίνει ήδη «για τελευταία φορά», κι ας είναι ακόμη σχετικά νωρίς, και ας μη ξέρει κανείς τι έρχεται στο μέλλον."


Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα μου’ρθαν στο νού οι μετακομίσεις κι έπειτα αυτά που έμεναν πίσω σε κάθε μια απο αυτές. Ίσως αυτό το ραγισμένο πλακάκι μπροστά στην μπαλκονόπορτα που στο επόμενο σπίτι δεν θα υπάρχει. Ίσως μια ελλατωματική γωνιά που είχα συμβιβαστεί μαζί της, ίσως το μέτρημα των σκαλοπατιών όταν δεν έπαιρνα τον ανελκυστήρα, η θέα απο το μπαλκόνι που άλλοτε έβλεπε την Πάρνηθα, άλλοτε την αναχώρηση των πλοίων απο το λιμάνι του Πειραία γύρω στις οκτώ και μισή το πρωί, άλλοτε τον Θερμαικό, ίσως το πρώτο σπίτι που έπιασα και προσπάθησα να το μεταμορφώσω, το τζάκι, τα πρόσωπα γύρω, η γειτονιά και τα διαφορετικά δέντρα σε κάθε πεζοδρόμιο, οι μυρωδιές που δεν είναι ίδιες ακόμα και αν ξαναπεράσω απ’τον δρόμο αυτό. Όλα όντως μοιάζουν να’χουν ένα αποτύπωμα απο το Ελληνικό γράμμα Υ που δηλώνει ότι Υπήρξες εδώ, έζησες, πέρασες στιγμές κι έπειτα τις άφησες παρακαταθήκη σε κάποια απ’τις κούτες που έφτιαξες και προστέθηκαν κι αυτές στα πράγματα που έχουν γίνει ήδη «για τελευταία φορά» ενώ σ’άλλες καταθέτεις τα συμπεράσματα του χρόνου που πέρασες στο καθένα απ’αυτά. Ποιες είναι οι πιο βαριές, αναρωτιέμαι –λέξη που χρησιμοποιεί και ο ανηψούλης μου-. Ίσως η μία, εκείνη που απ’έξω με χοντρό μαρκαδόρο, μάυρο, έχει γραμμένο το γράμμα Υ. Και είμαι σίγουρος πως αυτή η κούτα θα μ’ακολουθεί όπου και αν βρεθώ, θα’ναι πάντα βαριά και ίσως κάθε χρόνο να μεγαλώνει και αυτή μαζί μου...
 




7 Σεπ 2013

Κάμπινγκ

Θαρρείς και ορισμένοι λειτουργούν με το ημερολόγιο...
Τέλος Αυγούστου, τέλος καλοκαιρινής διάθεσης...!

Κάπως έτσι
Κάμπινγκ Αστυπάλαιας

Όμως εγώ καλοκαίρι έχω μέσα μου και στις άλλες τρείς εποχές.
 Δεν αλλάζω, δεν πετώ την αλμύρα, μα την κρατώ παντού να την μυρίζω.
Άλλωστε η θάλασσα κομμάτι μου είναι
και αν τύχει και κάπου παραπέσει
ξέρω που θα τ'αναζητήσω
ξέρω που θα το βρώ...


και αυτή μελωδία παίζει τον ρόλο της όποτε την ακούω
Noise Of Human Art - You

και αυτή μελωδία και το N.O.H.A μου θυμίζει την Στέλλα στην παραλία που σίγουρα δεν την ξέρει και που με προσφωνεί "τονωτική ένεση" για την καθημερινότητά της...

4 Σεπ 2013

Κατάστρωμα απόψε


 
Μ’έναν αέρα,
δραπέτη απ’του καλοκαιριού την κρυψώνα,
απόψε κινήθηκε η θάλασσα και
ξύπνησε τα κύμματα που’σπερναν στάλες
και θύμιζαν ενός νησιού την αύρα.
Για λίγο ένιωσα το ταξίδι τους,
με βρήκε η αλμύρα τους
κι έμοιαζε θαρρείς,
κατάστρωμα η παραλία,
στην πλώρη η ματιά μου
στη γέφυρα η καρδιά μου.

Και μ’έναν αέρα ταξίδευεις, χαμογελάς.
Γίνεται η αφορμή.
Γίνεται η αιτία που απόψε έβλεπες κάποιο καράβι να πλέει κάπου εκεί κοντά....




 
Orange Factory - The Windmills of Your Mind


21 Αυγ 2013

σε μιαν άλλη εποχή

...ίσως,
αν ζούσα κάπου στο 500 π.χ. και παρατηρούσα το φεγγάρι του Αυγούστου
να πίστευα ότι ήταν μια τρύπα στο σύμπαν...
μια τρύπα απ’όπου φαίνονταν άλλοι κόσμοι,
λαμπεροί...



 
Florzinho - A la Luna 


17 Αυγ 2013

Πολύπαθος Πλανήτης Γή


Παιχνίδια πολέμου ή παιχνίδια με ανθρώπινες ζωές σε επιγήινο ταμπλό –εκ του επιτραπέζιου- μοιάζουν τα γεγονότα. Μα δεν είναι τωρινά. Ανέκαθεν υπήρχαν. Ο άνθρωπος είναι -ίσως- το μόνο όν στον πλανήτη που θέλει να κάνει κακό στον τόπο που ζεί. Σήμερα διάβαζα για το άδοξο τέλος του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler όπου σκοπός του ήταν η αναζήτηση ιδίων πλανητών με την γή, εκτός ηλιακού συστήματος και αμέσως αναρωτήθηκα, για ποιό λόγο; Για να γίνει κι εκείνος μή κατοικήσιμος και ώς άλλοι “Κολόμβοι” να εξαφανίσουμε κάθε είδος ζωής; Τι έκαναν για να σταματήσουν την επιδείνωση που θα  καθιστά σε λίγες δεκαετίες ή και αίωνες, δύσκολη την επιβίωση μας;
Στην ιστορία οι αιώνες περνάνε σαν ημέρες.
Στην Αίγυπτο τα πάντα καταστρέφονται. Ζωές χάνονται καθημερινά και όλα αυτά γιατί; Για την κυριαρχία κάποιον. Αυτές τις ημέρες διάβαζα ένα βιβλίο όπου έκανε εκτενή αναφορά στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων...! Αιώνες σφαγής και απο χέρια ξένων η Αίγυπτος και αυτό φαίνεται δεν σταματά. Στην ιστορία οι αιώνες περνάνε σαν ημέρες. Έτσι, επί αιώνες πολέμων φτάσαμε εδώ σ’έναν παρόμοιο που είτε έχει αφορμή θρησκευτικά πιστεύω είτε οικονομικά. Αυτά τα δύο είναι. Τίποτ’άλλο και ίσως το πρώτο είναι παράγωγο του δευτέρου.

Όπως και να’χει χάνονται ζωές εδώ. Κάποιες γιατί δεν έχουν νερό να πιούν, κάποιες σ’όνομα της εκάστοτε Δημοκρατίας ή ελευθερίας απο κάποιον ζυγό, άλλες γιατί έτσι προστάζει ο Θεός τους, άλλες λόγω κρίσης οικονομικής ή εγκεφάλου, κάποιες άλλες λόγω ατυχημάτων απο μηχανές που φτιάχτηκαν για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου... Εξέλιξη λέγεται αυτό; Ναι... ίσως...μπορεί. Εξελιξη τεχνολογική, όχι νού, νομίζω. Τεχνογνωσία ναί, αλλά το αποτέλεσμά της; Κατασκευή διαστημικών τηλεσκοπίων και όχι αγωγών ύδρευσης; Επιστημονικά επιτεύγματα φαντασίας και όχι υφιστάμενα φάρμακα σε νοσηρούς οργανισμούς;
Νοσηρούς; Στους νοσηρούς εγκεφάλους ας μη δώσουν τίποτα. Μια καρπαζιά φτάνει. Μια καρπαζιά απο τον κάθε κάτοικο αυτού του πλανήτη...
Τούτες τις ημέρες λιαζόμαστε κάτω απο τον ήλιο. Κάπου αλλού καίγονται απο πυρά και απο φωτιές. Ησυχία δεν έχουμε. Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Βόρεια Κορέα και όπου αλλού...


Με αφορμή δύο αντίθετα...Αίγυπτος και Kepler.
Γιατί ζωή δεν είναι μόνο ο έρωτας όσο ωραίος κι αν είναι.
...η κυριολεκτική ανάσα είναι εκεί έξω
και αυτα, την Θάλασσα και τον ήλιο, όλοι πρέπει να τα ζούμε...


14 Αυγ 2013

Σταγόνες


 


Είμαστε σταγόνες που εξατμίσθηκαν πριν πέσουν στη γή *, κάνουμε τα ταξίδια μας στ’απέραντα του ουρανού, γεννηθήκαμε στα σύννεφα και φορές βρισκόμαστε ανάμεσα στ’αστέρια, γιορτάζουμε τις περιηγήσεις μας, τις φωτογραφίζουμε στη μνήμη μας και σαν έρθει η ώρα να περάσουμε στα επίγεια, ραντίζουμε τη φύση κι έπειτα γινόμαστε ένα με τη θάλασσα, όπου η σταγόνα αναγεννιέται και στον απολογισμό της σκέπτεται, ποιο να’ναι το πιο όμορφο σημείο στη πλάση ολάκερη ?

 *Φράση φίλου




Kαι όμως υπάρχει κάτι που με τρώει.
Οι σταγόνες παίρνουν μορφή ανθρώπινη...
Τα τελευταία χρόνια με τρομάζουν οι σκέψεις ή η αδιαφορία των ανθρώπων και κάθε μέρα που περνά, αντιλαμβάνομαι περισσότερες ασχήμιες απο μέρους τους.Δεν ξέρω αν σε όλο τον κόσμο δρούν έτσι, όμως εδώ σε τούτη την χώρα, σε τούτη την πόλη υπάρχουν “άσχημοι” που όσο και αν τους κάνω πέρα, πάντα βρίσκεται κάποιος εμπρός μου...

 


 
Federico Aubele - Lluvia


9 Αυγ 2013

Νεφελοκοκκυγία


Στην καλοκαιρινή παρέα προστέθηκε η Μαριάνθη με το μικρό της.
Μια σχέση ζωής.
Αυτό φαίνεται απο την καθημερινή παρουσία τους στην παραλία. Το μικρό ίσα που έχει αυτό το χνούδι πάνω του και μόλις έχει αρχίσει να περπατά. Ακολουθεί την Μαριάνθη σε κάθε της βήμα και όταν μένει πίσω απλά φωνάζει. Όταν σμίγουν, πολύ απλά, εκείνο κουρνιάζει στην αγκαλιά της μάνας του κι εκείνη στέκει ακίνητη για ώρα. Όταν πλησιάζει κάποιος το βάζουν στα πόδια και αν τύχει και δεν προλαβαίνει το μικρό, η Μαριάνθη γυρίζει και μ’έναν περίεργο τρόπο το πιάνει και το απομακρύνει.
Το μικρό είναι αβάπτιστο, ακόμα κι έτσι όνομα δεν έχει, αλλά κάτι ακούστηκε ότι θα πάρει τ’όνομα του παππού απ’της μάνας του το σόι...Αρίσταρχος...!...όχι ότι καλύτερο κυκλοφορεί αλλά πάλι θα του ταιριάζει όπως θα σκίζει τον αέρα. Αστρονόμος ήταν ο παλαιός Αρίσταρχος ίσως μπορέσει κάποτε να διαπρέψει και αυτό στην αστρομαθηματική.

Η παρέα αυτή, έπειτα απο ψάξιμο, έμαθα ότι ανήκει στην οικογένεια των Χαραδριών και συγκεκριμμένα το είδος του είναι Θαλασσοσφυριχτές και αυτό κάνουν’ σφυρίζουν στην συνομιλία τους.
Μοιάζει το μικρό να κάνει τις πρώτες βόλτες του, ίσως πάλι να κάνει τις πρώτες διακοπές του...
Μοιάζει το σκηνικό να ειναι η Νεφελοκοκκυγία στις Όρνιθες του Αριστοφάνη...



 και αυτό ως συμπλήρωμα της εικόνας
 



7 Αυγ 2013

στο φιλί κλείνεις τα μάτια


 



"Γιατί κλείνουμε τα μάτια όταν μυρίζουμε κάτι άραγε ;" Ρώτησε η Μπλούζ με παιδική αφέλεια
"Επειδή θέλουμε να επικεντρωθούμε στην όσφρηση και ν’αποκλείσουμε τις άλλες αισθήσεις. Το ίδιο δεν κάνουμε κι όταν δοκιμάζουμε ενα καινούριο κρασί ; Πάλι κλείνουμε τα μάτια, κι αφήνουμε μόνο τη γεύση να δουλέψει..."
Ευγενία Φακίνου - Οδυσσέας και Μπλούζ


...στο φιλί κλείνεις τα μάτια. 
Όχι για την λάμψη της στιγμής, ούτε για να επικεντρωθείς στη μία,
αλλά και στις πέντε αισθήσεις.
Εκεί ο εγκέφαλος εκρύγνεται απ’των αισθήσεων τις ουσίες...




2 Αυγ 2013

Ακούω μα δεν βλέπω

Ήθελα το πρόσωπό σου να’βλεπα,
...απόψε'
στου κρασιού το ποτήρι χαραγμένο.
Nα’παιρνα χαρτί και να ζωγράφιζα,
...λέξεις
...χρωματιστές,
το κάθε σημείο που το μυαλό μου έβλεπε.
Κι ύστερα φιλί να του΄δινα
να πάρει ανάσα,
να μεθύσει
και στου κορμιού μου το άγγιγμα
να’ρθει να μ’αγαπήσει.
Όμως εκείνη στέκει απέναντι γλυκά να μου μιλάει,
μοιάζει η φωνή τραγούδι απο σειρήνα
βγαλμένη απο σπήλαια,
γεννημένη απο κρίνα.
Μοιάζει η ψυχή ξαπόσταμα,
στου χρόνου την πλημμύρα
κι εγώ απλά κοιτώ το γέλιο της,
την καρδιά και το παιχνίδισμά της,
απο ένα νέο έρωτα
απο έναν ωραίο μύθο...


Χορεύεις ; σε ρωτώ κι ας μη μου απαντήσεις  
Lino Cannavacciuolo - Altalena


29 Ιουλ 2013

Η ματαιοδοξία μιας ηλίθιας εξουσίας


Εχω βρεθεί πάμπολλες φορές σε θέση να μη μπορώ να αποτυπώσω τα συναισθήματά μου, θετικά ή αρνητικά.
Είναι ίσως η μη σωστή χρήση της Ελληνικής απο μέρους μου...

Σήμερα γι’ακόμη μια φορά μου έδειξαν τον παραλογισμό του ανθρώπου. Τον εκμηδενισμό της λογικής. Την Άλλη άποψη. Την “πατώ επί πτωμάτων”.  Την γελοιοποίηση της εξουσίας. Σα να παρακολουθείς σεμινάριο βλακείας μοιάζουν πολλές συζητήσεις και σε τέτοιες περιπτώσεις μου’ρχεται στο νού ενα γνωμικό που λέει “μη λογομαχείς μ’έναν βλάκα, πέφτεις στο επίπεδό του και θα σε νικήσει λόγω πείρας” Έπειτα σκέπτομαι πόσους βλάκες μπορεί να βγάλει ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα μιας πόλης ? Υπολογίζω και το νούμερο είναι θριαμβευτικό. Και ίσως να μην είναι βλακεία αυτό που βλέπω. Έπαρση να’ναι που έχει ξεφύγει απο τα όρια τα ανθρώπινα. Αυτό που δεν μπορείς να διαχειριστείς την αλαζονεία που σ’έχει σκεπάσει ίσως.
Και ενώ την χθεσινή ημέρα μνημόνευα έναν πρώην δάσκαλό μου για την ταπεινότητα και τον σεβασμό που τον διακρίνει, έρχονται σήμερα σύσσωμοι οι άλλοι να αποδείξουν το εντελώς αντίθετο. Ενω την μια ημέρα επαινούσα καθώς θυμόμουν την προ πολλών ετών προσπάθεια πτήσης του Κανέλλου και της ομάδας του, έρχονται σήμερα κάποιοι άλλοι να σπυλώσουν κάθε λογής προσπάθεια ευθύνης και εύρυθμης λειτουργίας μιας κοινότητας. Ενώ εκείνος είναι πράος με βλέμμα ανήσυχο που διψά για διδασκαλία, κάποιοι άλλοι δεν τολμούν να σε κοιτάξουν και εκτοξεύουν διαφόρων ειδών ασυναρτησίες. Και ενώ δεν μου αρέσουν οι συγκρίσεις, μοιραία φτάνω σ’αυτές όταν πρόκειται γι’ανθρώπους που αξίζουν επαίνους.
Ο Kανέλλος λοιπόν, ο δάσκαλός μου για δύο χρόνια, οργώνει την Αθήνα με το ποδήλατο και μένει για ώρες στο εργαστήρι. Είναι άνθρωπος όπου η δόξα τον έχει τυλίξει κι όμως θαρρείς πως δεν τον έχει ακουμπήσει διόλου. Θα πεί κανείς σαν τον βλέπει να δουλεύει, ότι βρίσκεται και ο ίδιος μέσα στα έργα του.
Οι εδώ τώρα, οργώνουν την πόλη με τα σούπερ τζιπάκια τους, δικαίωμά τους, και μένουν για ώρες στην εργασία τους, σπαταλώντας τον χρόνο τους σε γραφειοκρατικές καθαρά λύσεις του καλύτερου prestige τους. Είναι άνθρωποι όπου το χρήμα τους έχει τυλίξει και δεν θέλουν να χάσουν αυτό το πανωφόρι με τίποτα...

Και έρχεται η σκέψη απάνω απάνω σαν το λάδι στο νερό. “Μα όλα αυτά μου φαίνονται γνωστά, κάτι σαν Déja vu όλα. Τα ίδια βλέπω και στην βρώμικη πολιτική, τα ίδια και στο βρώμικο Δημόσιο Τομέα. Tι περιμένω να κάνω μόνος μου ? Ως πότε ? Σπάω το κεφάλι μου συνεχώς και σε κάθε προσπάθεια. Άπαντες απόντες κι εκείνοι λυσσομανούν...
 
Και ενώ χρωστώ σ’εκείνη την ομάδα αρκετά, σ'αυτούς εδώ τίποτα. Προσπάθησα να μεταδώσω την όποια γνώση και σέβας διαθέτω αλλά το ποιόν και η υπεροψία, δεν αφήνει ανοίγματα να εισχωρήσει τίποτα μέσα τους . 
Ήμουν τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα σε σπουδαίους δασκάλους εκείνου του χώρου. Αυτό και η αγάπη μου στο αντικείμενο με κάνει να θέλω να ξαναβρεθώ σ’εκείνο το εργαστήρι... 
Είμαι "τυχερός" απ'την άλλη γιατί τα τελευταία χρόνια μαθαίνω και το χάος που υπάρχει στις ανθρώπινες ψυχές. Αυτό το μόνο που καταφέρνει ειναι να με απομακρύνει απ'τους συγκεκριμμένους...


23 Ιουλ 2013

The Same


...κάθε Ιούλη
...χρόνια τώρα
Δεν συνηθίζεται η κούραση...


και απ'το πρωί αυτό...
Στο βράχο

22 Ιουλ 2013

Κρυμμένες αλήθειες ή σκέψεις απο’δώ και απο εκεί


Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που αφήνει η επόμενη μέρα. Δεν ξέρεις αν είναι θλίψη, χαρά, υπόνοια έρωτα, ανάμνηση του όμορφου που έφυγε, που είχες, που θα ήθελες, του εφικτού και του ανέφικτου συνάμα, αυτού που εν πάση περιπτώσει σ’έκανε να ζήσεις το διαφορετικό, όσο κοινό και αν ακούγεται στ’αυτιά άλλων και που ωστόσο διαφέρει συνεχώς. Ποτέ δεν είναι ίδιο. Καμμία στιγμή. Με κανέναν. Ακόμα και όταν προσπαθήσεις να την φτιάξεις ίδια αυτή τη στιγμή...

Είναι και τ’άλλο το περίεργο συναίσθημα που δεν μπορείς να το προφέρεις και μόνο μία πρώτη κίνηση εναγκαλισμού φέρει στο νού, στο άκουσμα ότι κάποια, ίσως, είτε γιατί δεν θέλει να το παραδεχθεί είτε γιατί θέλει να το αποφύγει, είναι ερωτευμένη μαζί σου, και όπως λές βγάλτο απο μέσα σου γιατί ειναι ωραίο να το λές, έτσι ξάφνου δεν μπορείς να το διαχειριστείς, είτε απ’την πλευρά σου πιά, γιατί φοβάσαι, είτε γιατί το θές...!

Έπειτα είναι η άλλη σκέψη ότι κάποιους ανθρώπους τους άγγιξε ο Θεός στο πέρασμά του κι άφησε απάνω τους εικόνες απο τις ομορφιές της φύσης. Το χρυσαφί του ήλιου στα μαλλιά, το γαλάζιο της θάλασσας στα μάτια κι ένα άψογο τοπίο στο κορμί. Όλα αυτά σμίλεψαν ένα κορίτσι, δροσιά των ομματιών, κελάηδημα στην ακοή...

Μετά είναι κι εκείνο το νέο το κυβερνητικό. Μια χαρά τώρα που κατέβηκε δέκα μονάδες στην εστίαση ο φόρος... Απο 1η Αυγούστου ουρές στα φαγάδικα...!


Όλες οι χαρές μαζί αυτή την εβδομάδα...
Τόση ευτυχία πως να την αντέξεις, μου λές ?



ProleteR - U Can Get It 

Τρία διαφορετικά άτομα,
ένας αποδέκτης