Είμαστε σταγόνες που εξατμίσθηκαν πριν πέσουν στη γή *, κάνουμε τα ταξίδια μας στ’απέραντα του ουρανού, γεννηθήκαμε στα σύννεφα και φορές βρισκόμαστε ανάμεσα στ’αστέρια, γιορτάζουμε τις περιηγήσεις μας, τις φωτογραφίζουμε στη μνήμη μας και σαν έρθει η ώρα να περάσουμε στα επίγεια, ραντίζουμε τη φύση κι έπειτα γινόμαστε ένα με τη θάλασσα, όπου η σταγόνα αναγεννιέται και στον απολογισμό της σκέπτεται, ποιο να’ναι το πιο όμορφο σημείο στη πλάση ολάκερη ?
*Φράση φίλου
Kαι όμως υπάρχει κάτι που με τρώει.
Οι σταγόνες παίρνουν μορφή ανθρώπινη...
Τα τελευταία χρόνια με τρομάζουν οι σκέψεις ή η αδιαφορία
των ανθρώπων και κάθε μέρα που περνά, αντιλαμβάνομαι περισσότερες ασχήμιες απο
μέρους τους.Δεν ξέρω αν σε όλο τον κόσμο δρούν έτσι, όμως εδώ σε τούτη
την χώρα, σε τούτη την πόλη υπάρχουν “άσχημοι” που όσο και αν τους κάνω πέρα,
πάντα βρίσκεται κάποιος εμπρός μου...
Federico Aubele - Lluvia
Βάλσαμο απόψε το κομμάτι σου στην απογοήτευση και στη θλίψη μου...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου περάσει!
Πάντα έτσι δε γίνεται;
Κάποια θέματα μας πληγώνουν πολύ ή μάλλον μας στεναχωρούν πρώτα κι έπειτα έρχεται η αγανάκτηση, η οργή, η απογοήτευση. Νομίζω πιά, πως έχουμε μάθει σχετικά γρήγορα να τα ξεπερνάμε άλλοτε δίνοντας άφεση, άλλοτε απλά ξεπερνώντας τα...
ΔιαγραφήΠιστεύω πως ήδη θα σου'χει περάσει :)
Nα είσαι καλά