24 Σεπ 2013

Vade Mecum !



Απόψε ενα εγχειρίδιο ψάχνω που να περιέχει εικονογραφημένες τις λέξεις
και όχι την ετυμολογία τους.

Δεν θέλω να μου τις ορίζει
...θέλω απλά να φαντάζομαι τι θα μπορούσαν να λένε...



 
U2 - moment of surrender


22 Σεπ 2013

Γαλάζιες πινελιές

Έρωτας σ'έναν καθρέπτη κρεμασμένος και σ'ένα ντούζ ξεχασμένος,
πλανάται κι αφήνεται δοσμένος
πάνω σ'ένα κορμί ζωγραφισμένος...


μερικές φορές,
λίγες πινελιές,
είναι αρκετές για να γεμίσει ο κόσμος
γαλάζιο...


 
Monsieur Minimal - Πάστα Φλώρα 


17 Σεπ 2013

Ένας αόρατος λαθρεπιβάτης

Με ρωτάει το πρωί με μάτια που έλεγαν πολλά : Συμβαίνει κάτι στο σύμπαν ;
…!...κάτι άκουσα το Σαββάτο... η Μαρία μου είπε πως η Αφροδίτη γ...αι…!
Σιωπή...
Μόνο τα μάτια της μιλούσαν στην απέραντη σιωπή
Ύστερα χαμήλωσαν να μη με κοιτούν.

Το μεσημέρι συνάντησα κάποιο άτομο έπειτα απο πέντε χρόνια κι ένα άλλο για πρώτη φορά. Μου είπε ότι εδώ μας ψεκάζουν...!
Λές να έκανε σέξ η Αφροδίτη και με αυτόν, αναρωτιέμαι.
Και τι να πιστέψω ; Ποιό φαίνεται πραγματικό ;
Δεν χωρά αμφιβολία. Η Αφροδίτη βρίσκεται τον τελευταίο καιρό σε περίοδο αναπαραγωγής...

Παίζω με την τύχη πρίν ξεκινήσει εκείνη μαζί μου.
Δεν ξέρω, μα όλα αυτά μου μυρίζουν μια αρχή ενός τέλους.
Δεν μου αρέσει να κοιτώ. Αριστερά μυαλά.
Πονάνε οι συνέπειες, αλλά πιο πολύ η κούραση.

Σκέπτομαι να γίνω ένας αόρατος λαθρεπιβάτης


Παυλίδης - Λαθρεπιβάτης


15 Σεπ 2013

Με αφορμή κάποιο(υ) όνειρο...

...που ξύπνησε μονάχο και άλαλο γέννησε λέξεις, δάκρυα, συγνώμες.

Δεν είναι που άλλαζε αυτό στην πορεία του μα οι πρωταγωνιστές του όπου δεν τους έφτανε η αγάπη και αποφάσισαν να την διαλύσουν απο τις πρώτες στιγμές. Και ούτε εκείνη που άλλαζε μα ούτε εκείνος που φαιρόταν “απαίσια”. Ήταν θαρρείς να γίνει. Ήταν να ξέβραζε απο μέσα τους κάθε ασχήμια που υπήρχε. Κι έσπαγε. Κάθε μέρα έσπαγε κομμάτια απ’την καρδιά τους. Κι έπειτα διαλύθηκαν και σκόρπισαν, κάποια βρήκαν άλλες και σταθήκαν, κάποια φοβισμένα απλά καταχωνιαστήκαν. Και όσο εκείνες έσπαζαν τόσο το σφυρί βαρούσε περισσότερο για να επιταχύνει το έργο.
Και αν ή μια, εξιλέωση ζητούσε απ’τα λάθη της, η άλλη για να μη φανεί, ίσως, ο εγωισμός της,  για να μη, ίσως, αποδεχθεί τα λάθη, της ζητούσε να επανέλθει στα παλιά, σ’εκείνες τις συνήθειες που είχε αφήσει πίσω, σ’εκείνα τα μέρη που έβρισκε τον εαυτό της. Και ο χρόνος πέρασε και άφησε σημάδια. Κάποιος μίλησε για ένα λάθος με δυο ποδια και δυο χέρια δίχως καρδιά, δίχως μάτια, δίχως δέρμα, δίχως τίποτα, μα ξέχασε ότι υπήρξε, ότι κάποτε έδωσε πνοή και ερώτου έναυσμα.
Και τ’όνειρο έλαβε τέλος γιατί εξελλισόταν σ’εφιάλτη. Έμειναν μετέωρες στιγμές να θυμίζουν ότι πέρασε απο δυό ανθρώπους. Ο χρόνος έκανε τον απολογισμό του και η απόσταση ήταν το γιατρικό του. Έδωσε σκήπτρα στον καθένα για να κρατά και να ορίζει την ζωή του. Ποίησε σοφία, προστασία στην καρδιά και προσοχή στα πάθη.

Ενα έχω να πώ.
Είναι δοκιμές πυρηνικές, του έρωτα τα πάθη. Θέλει σκληρό εξοπλισμό, για ν’αντέξει και να μάθει... χεχε έβγαλα μαντινάδα
Και για ν΄απαντήσω στο ερώτημα, θα'λεγα πως τ'όνειρο φεύγει μαζί του. Άλλωστε όνειρο είναι, απραγματοποίητος πόθος. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να το πάρει και να συνεχίσει...


 
Saltillo - A necessary end


9 Σεπ 2013

Υπάρχεις

Δήμητρα Κολλιάκου - Θερμοκρασία Δωματίου 
"Οι μετακομίσεις προκαλούν άγχος, γιατί συσκευάζοντας την ζωή σου σε κούτες υποχρεώνεσαι σε απολογισμούς. Ο χρόνος που πέρασες εδώ μοιάζει ξαφνικά κουτσουρεμένος, χρόνος που κύλησε ανεκμετάλλευτος. Τώρα που φεύγεις, είναι στιγμές που φτάνεις να σκεφτείς πως θα μπορούσαν να είχαν γίνει όλα διαφορετικά. Απο την μία σε πιάνει η βιασύνη να ξεφορτωθείς το παρελθόν, να γυρίσεις σελίδα, να τραβήξεις –αυτή την φορά οριστικά- την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα περασμένα και τα μελλοντικά. Και απ’την άλλη βαραίνει η αίσθηση πως σε λίγο θα συμβεί κάτι αμετάκλητο: ποτέ πια δεν θα ξαναβρεθείς σ’αυτό το δωμάτιο, που ακόμη και όταν έχει συννεφιά το φώς του μοιάζει καλοκαιρινό...το τρίτο πλακάκι μπροστά στην μπαλκονόπορτα μετρώντας απ’τον τοίχο πρός τα μέσα το διασχίζει μια βαθιά ρωγμή σε σχήμα Υ –το πιο Ελληνικό γράμμα του αλφαβήτου, που μέχρι τώρα ήταν σαν να σε διαβεβαίωνε: Υπάρχεις. (φεύγοντας θα λέει Υπήρξες αν και χωρίς να βρίσκεται κανείς να το διαβάσει). Ακόμη και αν ξαναπεράσεις κάποτε απ’αυτή την γειτονιά και ξαναπερπατήσεις τον δρόμο του σπιτιού που στις άκρες φυτρώνουν ευκάλυπτοι και πεύκα, ποτέ δεν θα είναι πιά το ίδιο. Εκείνο το κομμάτι της ζωής σου που απο απόσταση ίσως να μοιάζει τότε ειδυλλιακό, θα έχει λήξει προ πολλού. Θα έχει προστεθεί στα πράγματα που έχουν γίνει ήδη «για τελευταία φορά», κι ας είναι ακόμη σχετικά νωρίς, και ας μη ξέρει κανείς τι έρχεται στο μέλλον."


Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα μου’ρθαν στο νού οι μετακομίσεις κι έπειτα αυτά που έμεναν πίσω σε κάθε μια απο αυτές. Ίσως αυτό το ραγισμένο πλακάκι μπροστά στην μπαλκονόπορτα που στο επόμενο σπίτι δεν θα υπάρχει. Ίσως μια ελλατωματική γωνιά που είχα συμβιβαστεί μαζί της, ίσως το μέτρημα των σκαλοπατιών όταν δεν έπαιρνα τον ανελκυστήρα, η θέα απο το μπαλκόνι που άλλοτε έβλεπε την Πάρνηθα, άλλοτε την αναχώρηση των πλοίων απο το λιμάνι του Πειραία γύρω στις οκτώ και μισή το πρωί, άλλοτε τον Θερμαικό, ίσως το πρώτο σπίτι που έπιασα και προσπάθησα να το μεταμορφώσω, το τζάκι, τα πρόσωπα γύρω, η γειτονιά και τα διαφορετικά δέντρα σε κάθε πεζοδρόμιο, οι μυρωδιές που δεν είναι ίδιες ακόμα και αν ξαναπεράσω απ’τον δρόμο αυτό. Όλα όντως μοιάζουν να’χουν ένα αποτύπωμα απο το Ελληνικό γράμμα Υ που δηλώνει ότι Υπήρξες εδώ, έζησες, πέρασες στιγμές κι έπειτα τις άφησες παρακαταθήκη σε κάποια απ’τις κούτες που έφτιαξες και προστέθηκαν κι αυτές στα πράγματα που έχουν γίνει ήδη «για τελευταία φορά» ενώ σ’άλλες καταθέτεις τα συμπεράσματα του χρόνου που πέρασες στο καθένα απ’αυτά. Ποιες είναι οι πιο βαριές, αναρωτιέμαι –λέξη που χρησιμοποιεί και ο ανηψούλης μου-. Ίσως η μία, εκείνη που απ’έξω με χοντρό μαρκαδόρο, μάυρο, έχει γραμμένο το γράμμα Υ. Και είμαι σίγουρος πως αυτή η κούτα θα μ’ακολουθεί όπου και αν βρεθώ, θα’ναι πάντα βαριά και ίσως κάθε χρόνο να μεγαλώνει και αυτή μαζί μου...
 




7 Σεπ 2013

Κάμπινγκ

Θαρρείς και ορισμένοι λειτουργούν με το ημερολόγιο...
Τέλος Αυγούστου, τέλος καλοκαιρινής διάθεσης...!

Κάπως έτσι
Κάμπινγκ Αστυπάλαιας

Όμως εγώ καλοκαίρι έχω μέσα μου και στις άλλες τρείς εποχές.
 Δεν αλλάζω, δεν πετώ την αλμύρα, μα την κρατώ παντού να την μυρίζω.
Άλλωστε η θάλασσα κομμάτι μου είναι
και αν τύχει και κάπου παραπέσει
ξέρω που θα τ'αναζητήσω
ξέρω που θα το βρώ...


και αυτή μελωδία παίζει τον ρόλο της όποτε την ακούω
Noise Of Human Art - You

και αυτή μελωδία και το N.O.H.A μου θυμίζει την Στέλλα στην παραλία που σίγουρα δεν την ξέρει και που με προσφωνεί "τονωτική ένεση" για την καθημερινότητά της...

4 Σεπ 2013

Κατάστρωμα απόψε


 
Μ’έναν αέρα,
δραπέτη απ’του καλοκαιριού την κρυψώνα,
απόψε κινήθηκε η θάλασσα και
ξύπνησε τα κύμματα που’σπερναν στάλες
και θύμιζαν ενός νησιού την αύρα.
Για λίγο ένιωσα το ταξίδι τους,
με βρήκε η αλμύρα τους
κι έμοιαζε θαρρείς,
κατάστρωμα η παραλία,
στην πλώρη η ματιά μου
στη γέφυρα η καρδιά μου.

Και μ’έναν αέρα ταξίδευεις, χαμογελάς.
Γίνεται η αφορμή.
Γίνεται η αιτία που απόψε έβλεπες κάποιο καράβι να πλέει κάπου εκεί κοντά....




 
Orange Factory - The Windmills of Your Mind