30 Απρ 2013

Oνείρου φτιάξη

Σ’έναν τόπο, άγνωστο σ’εμένα, κάποιο πετράδι του Αιγαίου, κτίσμα, ονείρου φτιάξη, στέκει πάνω σε βράχια χαμηλά και η θάλασσα νοτίζει το γερασμένο, μα συνάμα, δυνατό κορμί του. Είναι από εκείνα που φτιάχνει το μεράκι και η μαστοριά όμορφων ανθρώπων. Ξάφνου, στ’όνειρό μου ήρθε να με μαγέψει. Να μου δώσει την εικόνα της κάθε πέτρας που το’χει δημιουργήσει, και που η καθεμία έχει να πεί και μία ιστορία μόχθου και έρωτα.
Ιστορίες, με αύρα θαλασσινή.
Και τα κατάφερε.
Ένιωσα τις στιγμές του να περνούν μέσα μου και να με χαράσσουν. Ένιωσα τους ανθρώπους που έζησαν και πέρασαν από’κεί. Τα παιδιά που έπαιξαν. Την κυρά που το φροντίζει. Τον κάθε βράχο που στέριωσε μαζί του, που δάνεισε τις ρίζες του. Την αλμύρα που το σκεπάζει και το κύμα που του χαϊδεύει το κορμί. Κάθισα στις πέτρες του και  άφησα το δικό μου σώμα να μοιάσει σ’εκείνο. Φρόντισα ν’αγγίξω απ’άκρη σ’άκρη την κάθε του λεπτομέρεια  και να αφουγκραστώ τις δικές του ανάσες. Να χωρέσω στην κάθε χαραμάδα του και να δώ με την δική του ματιά. Να ζήσω για λίγο, όσα μπόρεσε ν’αντέξει στους αιώνες που μετρά. Να μετρήσω τις νύχτες μα και τις μέρες του. Να δώ την δική του Ανατολή και την δική του Δύση. Τις δυσκολίες που περνά μα και τις χαρές του. Ένιωσα την θάλασσα να με σκεπάζει και η κάθε του στάλα να γίνεται αγιασμός για μένα. Έγινα πέτρα στη βροχή για να κυλήσει απάνω μου κι έπειτα στέγνωσα στου ήλιου τις ακτίνες.
Σχεδόν... έγινα ένα.
Σχεδόν... το ερωτεύθηκα.

Καλύβι τ’ονόμασαν μα για μένα αρκούν οι πέτρες του, το στοιχείο που το συντροφεύει και το κορίτσι που μυρίζει θάλασσα.

Και αν ήταν να διαλέξω... εκεί θα τέλειωνα... εκεί θα σκορπιζόμουν...

 


26 Απρ 2013

Όμοια με...


Ασημένιο το πρόσωπο
και πέντε ετών μου μοιάζει.
Χαμόγελο ; Καρδιά ;
Σε σώμα ιερής ελιάς φωλιάζει.
Μάτια,
βυθός
και μέσα τους κοράλλια κολυμπούν.
Μαλλί,
χρυσό
και μέσα του ο ήλιος λαμποκοπά.
Στην αγκαλιά της,
ο έρωτας
και στολισμένη μοιάζει με φεγγαρένιους λίθους.

Γνώρισα, μια φορά, τον άνθρωπο μέσα απ’τις φωτογραφίες.
Έπειτα μου μίλησε και μου δειξε εικόνες,
τον τόπο και κάποιους ακόμα.
Τον έρωτα μου δάνεισε κι έζησα μ’αυτόν.
Ταξίδι κάποτε μου’ταξε στα παλιά και στου λιμανιού την άκρη.
(τα περιμένω ακόμα)
Μου κατέθεσε ζωή
και μου’σταξε τους πόθους.

Τις νύχτες φρόντισε σε αστέρια να μιλά.
Έμοιασαν τα ταξίδια της να'ναι αστρικά
κι άλλωστε ο κόσμος της, εκεί την τριγυρνά.
...μοιάζει να’ναι το κορίτσι...(μτφα!)

Αφορμή το αποψινό φεγγάρι
και αφιέρωση σε γνωριμία ετών





23 Απρ 2013

Στίγμα στην νύχτα ...

...ή αλλιώς, Ελένη


Μια φωνή, του ύπνου μου ξαγρύπνια,
και γέλια,
του σκοταδιού ψεγάδι.
Απ’ένα λάθος φάνηκε να βγαίνει,
παύση,
στου ονείρου μου τα γνώριμα λημέρια.
Στη νύχτα ψέλισμα ο ήχος
και σκέπασμα στης ψύχρας την αφή.
Απ’ένα πέρασμα άρχισε να μπαίνει
και να φωτίζει το δωμάτιο
η μαγική φωνή...





 
Gramatik - Just Jammin


17 Απρ 2013

Eίναι πολλά, είναι αγάπη, αέρας, ελευθερία, ταξίδι, τρόπος ζωής


...ψάχνεις το undo να φέρεις το χρόνο πίσω, όχι για ν’αλλάξεις τη ροή του, μα για να τα ξαναζήσεις, να περάσεις την Καποδιστρίου, τον Κηφισό, την Ποσειδώνος, μπροστά απ’το Καλλιμάρμαρο, ν’ανηφορίσεις την Κηφισίας, μια βόλτα μέχρι την Ψάθα, την Κόρινθο, να περάσεις εκείνα τα βουνά της Λακωνίας, της Αχαϊας κι έπειτα στη Κεφαλλονιά και απο εκεί Κυκλάδες και Κρήτη και ξανά πίσω στην Ιερά Οδό και στων νερατζιών τ'αρώματα στα πεζοδρόμια της γειτονιάς , αυτά θέλω, δεν ζητώ πολλά, αυτό που αγάπησα ζητώ, τις στιγμές μου πίσω ζητώ.

Συγνώμη...
Ειρωνικός μοιάζει πια ο τίτλος Θάλασσα και ήλιος, μα θα με ξαναβρώ...


 
Calexico - Over your shoulder



αναρωτιέμαι αν σιγά σιγά σπάω,
αν κομματιάζομαι
και αφήνω κομμάτια στο πέρασμά μου

 

13 Απρ 2013

Ένα χαμόγελο είναι η ευτυχία που θα βρεις κάτω από τη μύτη σου

Μα για να το δείς χρειάζεσαι καθρέπτη και εχθές ήμουν για ώρα μπροστά του και δεν είδα μήτε μειδίαμα στο πρόσωπό μου. Δεν ξέρω τι κοιτούσα, ούτε τι σκεπτόμουν, ξέρω μόνο πως όταν αντιλήφθηκα τον χρόνο είχαν περάσει τουλάχιστον είκοσι λεπτά. Νομίζω πως το είδωλό μου δεν έβρισκε ανταπόκριση απέναντί του και το μόνο που έβλεπα ήταν εικόνες που μπαινόβγαιναν απο τον καθρέπτη. Έμοιαζε μοναδικός στο είδος του, τρισδιάστατος κι εγώ σαν εκστασιασμένος πεντάχρονος στεκόμουν και τις κοιτούσα. Όταν μπόρεσα να ξυπνήσω απ’την έκσταση έκανα να φύγω μα μια άγκυρα με κρατούσε σ’εκείνο το σημείο κι ένιωθα μάλιστα να με βουλιάζει στο σιφώνι του πατώματος, μέχρι που έβαλα τα χέρια στον πάγκο του νιπτήρα και κρατήθηκα στην επιφάνεια του πρώτου ορόφου. Έπειτα βρήκα την δύναμη, πήρα τα χέρια μου απο τον πάγκο, πήρα και το κορμί μου μαζί, φόρεσα το κράνος κι έφυγα αφήνοντας τώρα πια το είδωλό μου σαν ταπετσαρία μέσα στο πλαίσιο του καθρέπτη.

Νομίζω... πως... δεν έχω καθήσει τόση ώρα μπροστά σ’έναν καθρέπτη.
Και το καλύτερο ;
Δεν έσπασε απ’αυτά τα μούτρα...


12 Απρ 2013

Τέλος εποχής


είκοσι επτά χρόνια στα δεκαεπτά και είκοσι μετά
σα να μου τελείωσε μια ολόκληρη ζωή

 
Τερμίτες


Θρηνώ μόνος μου


Dust

Πάντα μου άρεσε το άκουσμα των λέξεων Battlefield, Pregnant και Neighborhood, η προφορά τους ίσως.
Τις τελευταίες ώρες ένα πεδίο μάχης εγκυμονεί κινδύνους στη γύρω περιοχή και ανησυχώ.
Απόψε λοιπόν, γύρισα την γειτονιά και θέλησα να μείνω μόνος, να σκεφθώ, να ξεχαστώ. Στη θάλασσα κατέληξα γι’άλλη μια φορά και άρχισα να της μιλώ.
Άνθρωποι λογής στον κόσμο, σκέπτομαι. Δεν μοιάζουν μεταξύ τους και κανείς δεν είναι ομοίωμα κάποιου. Έχουν διαφορετικό πρόσωπο, διαφορετικό χρώμα, διαφορετικό ύψος, κιλά, λόγο, σκέψη, ο καθένας με την δική του ιδιαιτερότητα, την δική του λογική, τον δικό του ψυχισμό, άλλος όμορφος, άλλος άσχημος, κακός, αγαθός, εχθρικός, καλοπροαίρετος, ανεπαρκής, ικανός, ανόητος, έξυπνος, χαμερπής, ευγενικός, άστατος, σταθερός, άτσαλος, κομψός, διπλωμάτης, λόγιος, μπλά μπλά μπλά και ο καθένας με την δική του αξιοπρέπεια την δική του υπόληψη όσο και ταπεινός να φαίνεται
Άλλος τέλειος και άλλος με τα ελλατώματά του.
Όλοι καλούμαστε να συνυπάρχουμε και να δεχόμαστε τον άλλον, να τον σεβόμαστε και ας νιώθουμε πολυ πιο δυνατοί ή και έξυπνοι....

Βρε βλάκα, με γιώτα γράφεται το μηλο ?
Μιλω Κε καθηγητά.
Μιλώ.
Ίσως η σκέψη σας να βρισκόταν αλλού.
Ίσως κι εγώ να είμαι πολύ ανορθόγραφος...
 

 
Polished Chrome _ Secret of Sound


6 Απρ 2013

Κυνηγώντας ένα κουκούτσι

Νωρίς εχθές σε τρείς σκηνές...
Πρωί περιμένοντας στη παραλία, ακόμα και αν ομίχλη κρύβει την απέναντι πόλη, η διάθεσή μου πάντα αλλάζει.

Σκηνή 1η. Η αγορά  πίσω μου μήτε που ακούγεται και θαρρείς πως βρίσκεται μέσα σ’ένα περιβάλλον από τοίχους, χτισμένους με χρωματιστά τουβλάκια Lego, ίσα για να φαίνεται παιχνίδι. Ιχνάνθρωπους ονόμασα τα πλάσματα γύρω, ρομποτικά προγραμματισμένα  με παγωμένα πρόσωπα  και ελάχιστες κινήσεις, που κινούνται αφήνοντας ίχνη στο περπάτημά τους.
Ακούστε, μοιάζει η σκέψη μου να φωνάζει , ανοίξτε τ’αυτιά και ακούστε  την πρωινή φύση και επιτέλους αυτά τα μάτια είναι για να βλέπουν και όχι μόνο για να στάζουν πόνο. Έχετε τη φύση μες το σπίτι σας, εισπνεύστε την.
Σκηνή 2η. Παράλληλα, με μουσική υπόκρουση τη νέα Jumboδιαφήμιση, μια άλλη σκέψη μπαίνει μπροστά, που θέλει κάποιους να μοιάζουν σα να κυνηγούν ένα κουκούτσι μέσα στο φαγητό τους. Στριφογυρίζουν την ζωή και την έγνοια τους μέσα σ’ένα κυκλικό πλαίσιο προσπαθώντας να πιάσουν το δυνατό, το εφικτό, το απλό, που τους φαίνεται όμως τεράστιο, μακρινό και πολύπλοκο και το παλεύουν και το συζητούν και το τριβελίζουν και το σκέπτονται και μοιρολατρούν, ενώ στην ουσία όλα είναι καθαρά μπροστά τους. Σαν κάτι να τους ξεφεύγει...
Μοιάζει σαν το κουκούτσι ενός λεμονιού, που γλυστρά στο πιρούνι...!
Ασε το γμμν το πιρούνι και βάλε τα δάκτυλα μέσα, πέσε με την μούρη, επιτέλους...


Αυλαία.
Δεν το συνηθίζω.
Δεν τ’ακούω,
όμως το συγκεκριμένο ήταν αφορμή για το πρώτο πρωινό τρελό γέλιο
που ώρες μετά συνεχίστηκε...


Ξαφνικά κεφαλάκια ξεπρόβαλαν απο το Legoσπιτο γεμάτα απορία.