Ένα χαμόγελο είναι η ευτυχία που θα βρεις κάτω από τη μύτη σου

Μα για να το δείς χρειάζεσαι καθρέπτη και εχθές ήμουν για ώρα μπροστά του και δεν είδα μήτε μειδίαμα στο πρόσωπό μου. Δεν ξέρω τι κοιτούσα, ούτε τι σκεπτόμουν, ξέρω μόνο πως όταν αντιλήφθηκα τον χρόνο είχαν περάσει τουλάχιστον είκοσι λεπτά. Νομίζω πως το είδωλό μου δεν έβρισκε ανταπόκριση απέναντί του και το μόνο που έβλεπα ήταν εικόνες που μπαινόβγαιναν απο τον καθρέπτη. Έμοιαζε μοναδικός στο είδος του, τρισδιάστατος κι εγώ σαν εκστασιασμένος πεντάχρονος στεκόμουν και τις κοιτούσα. Όταν μπόρεσα να ξυπνήσω απ’την έκσταση έκανα να φύγω μα μια άγκυρα με κρατούσε σ’εκείνο το σημείο κι ένιωθα μάλιστα να με βουλιάζει στο σιφώνι του πατώματος, μέχρι που έβαλα τα χέρια στον πάγκο του νιπτήρα και κρατήθηκα στην επιφάνεια του πρώτου ορόφου. Έπειτα βρήκα την δύναμη, πήρα τα χέρια μου απο τον πάγκο, πήρα και το κορμί μου μαζί, φόρεσα το κράνος κι έφυγα αφήνοντας τώρα πια το είδωλό μου σαν ταπετσαρία μέσα στο πλαίσιο του καθρέπτη.

Νομίζω... πως... δεν έχω καθήσει τόση ώρα μπροστά σ’έναν καθρέπτη.

Και το καλύτερο ;

Δεν έσπασε απ’αυτά τα μούτρα...