25 Νοε 2013

Ένα βράδυ σε όνειρο μέσα

Φέγγισε η σκέψη μου και η φωνή ξεθώριασε την σκέψη'
φοβήθηκε μη μιλήσει δυνατά και σπάσει την δική της.

Αγγελόσκονη να γίνονται τα όμορφα όνειρα και να ραντίζουν την κάθε μέρα.
Είναι απο εκείνες που σαν κοιτάς νιώθεις φτερά να βγάζεις.
Είναι απο εκείνες που μιλούν και στο στόμα την κοιτάζεις.
Είναι απο εκείνες που φιλούν και κομμάτια σου μοιράζεις...


απλά γιατί μου αρέσει...


24 Νοε 2013

Πρωινό ξύπνημα

Είχα εβδομάδες να σηκωθώ έτσι ξεκούραστος παρ’όλη την χθεσινή ταλαιπωρία με τον ολοήμερο πονοκέφαλο και τις ανακατωσούρες.
...και ας βρέχει. Σήμερα η ημέρα διαφορετική. Απολαυστική φαίνεται. Το ξέρω. Και αν δεν γίνει εκείνη η εκδρομή που προγραμματίστηκε σίγουρα υπάρχει κάτι άλλο, είτε μ’εκείνη πάλι, είτε με την αγαπημένη μου Στέλλα.
...και ας βρέχει.
Είναι όμορφα να ξυπνάς χαλαρός και ν’ακούς τραγούδια “πρωινά” ίσα να μη σου χαλάσουν την ηρεμία της στιγμής.
Εχθές δύο panadol extra δεν έκαναν τ ί π ο τ α  στον πονοκέφαλό μου και σε ότι ένιωθα μέχρι που τα μεσάνυχτα δέχθηκα για δεύτερη φορά ένα ξεμάτιασμα...! Να πώ οτι το πιστεύω ? Δεν ξέρω ακόμα αν ναι, είναι φορές όμως που με βολεύει να ζητώ βοήθεια και πές το αυθυποβολή πές το όπως θές, πιάνει... Στα πατώματα έμεινε εκείνη που μου το έκανε, ήταν δυνατό...! Και σκεπτόμουν ότι την προηγούμενη βραδιά μ’έπιασε τόση νύστα ξαφνικά που να μη μπορώ να κρατηθώ όρθιος χωρίς να έχω πιεί πολύ, χωρίς να είναι σίγουρα η κούραση όλων των προηγουμενων ημερών.
Ας είναι.
Καλή Κυριακή λοιπόν


...και στο ραδιόφωνο η μικρή απο την Πάτρα

 

...και τωρα συνειδητοποιώ πως δεν δεν θυμάμαι πόσους αιώνες έχω να πάω στο Σούνιο...

21 Νοε 2013

Mix

Δεν μπόρεσα να βρεθώ, ίσως να μην είχα και τίποτα να πω, ίσως πάλι να ήταν τόσα πολλά που δεν έπαιρναν αρχή.
Και όλον αυτόν τον καιρό συνέβησαν πολλά. Θετικά ώς επί το πλείστον. Το καθένα έπαιρνε κι ένα κομμάτι μου ή μάλλον έδινα...ή μάλλον για να μη μιλώ σε παρελθόντα χρόνο, συνεχίζω να δίνω.
Και τι να πεις και σε ποιόν που όλοι συνδέονται μεταξύ τους? Τι να γράψεις ? Τι να προλάβεις να κάνεις που ο χρόνος είναι λιγοστός ?

Ένα στοίχημα με τον εαυτό μου πιθανόν και να το χάσω. Δεν μ’ανησυχεί, ίσως γιατί ουσιαστικά δεν μ’ενδιέφερε. Εκείνο, το άλλο, που θέλω είναι το δύσκολο. Εκείνο που με φοβίζει να κινηθώ και που δεν μου συμβαίνει συχνά. Όμως κάποια θέματα πρέπει να μένουν άθικτα, φαίνεται.
Ας είναι...μπορεί και...!

Άσχετο, που ωστόσο πονά.
Ανέκαθεν οι αυτοκτονίες δεν μου άρεσαν διόλου. Μου αφήνουν ανάμικτα συναισθήματα. Συγκεχυμένες σκέψεις κυριαρχούν. Με εκνευρίζουν και με λυπούν αφάνταστα.
Λυπηρό να φθάνει ο άνθρωπος σ’αυτό το σημείο.
Εκνευριστικό να βρίσκει την απίστευτη δύναμη να το κάνει και να μη βρίσκει το κουράγιο να ανταπεξέλθει στα δεδομένα του. Και μιλώ για εκείνους που δεν είναι ψυχικά άρρωστοι. Και θα με ρωτήσεις “η αξιοπρέπειά που χάνεται, το γκρέμισμα όσων βλέπει να εξαφανίζονται και και και...;” Ιδανικά. Και θα σε ρωτήσω “κι εκείνους που αφήνει πίσω να αντιμετωπίσουν τα παραλειπόμενα αυτής της κίνησης ;”
Είναι μεγάλο το θέμα και δεν αναλύεται με αυτές τις μπαρούφες. Βρίσκονται πολλά πίσω από μια τέτοια κίνηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι φεύγει μια ζωή και αυτό πονά.
...και όταν μάλιστα είναι άνθρωπος γνωστός σου...!

Απόψε ο Παυλίδης εξισορρόπησε την κατάσταση γιατί σαν έμαθα το νέο, έτρεμα, μου φαινόταν αδιαόητο.
Απόψε ο Παυλίδης έκανε παρέα και σ’εκείνη. Απόψε στα δύο μέτρα τραγούδησε για εκείνη...



 
Τα περιστέρια