Ασημένιο το πρόσωπο
και πέντε ετών μου
μοιάζει.
Χαμόγελο ; Καρδιά ;
Σε σώμα ιερής ελιάς φωλιάζει.
Μάτια,
βυθός
και μέσα τους κοράλλια κολυμπούν.
Μαλλί,
χρυσό
και μέσα του ο ήλιος λαμποκοπά.
Στην αγκαλιά της,
ο έρωτας
και στολισμένη
μοιάζει με φεγγαρένιους λίθους.
Γνώρισα, μια φορά,
τον άνθρωπο μέσα απ’τις φωτογραφίες.
Έπειτα μου μίλησε και
μου δειξε εικόνες,
τον τόπο και κάποιους ακόμα.
Τον έρωτα μου δάνεισε
κι έζησα μ’αυτόν.
Ταξίδι κάποτε μου’ταξε
στα παλιά και στου λιμανιού την άκρη.
(τα περιμένω ακόμα)
Μου κατέθεσε ζωή
και μου’σταξε τους
πόθους.
Τις νύχτες φρόντισε
σε αστέρια να μιλά.
Έμοιασαν τα ταξίδια
της να'ναι αστρικά
κι άλλωστε ο κόσμος
της, εκεί την τριγυρνά.
...μοιάζει να’ναι το
κορίτσι...(μτφα!)
Αφορμή το αποψινό φεγγάρι
και αφιέρωση σε γνωριμία ετών
και αφιέρωση σε γνωριμία ετών
(μτφα!) ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχα λόγια!
Εύχομαι να το έχεις αυτό το κορίτσι στη ζωή σου....
Φιλιά!
(μτφα!) ? Σου κάνει εντύπωση λές, ε ?
ΔιαγραφήΣημείο αναφοράς ήταν, όταν πριν χρόνια την είχα συναντήσει.
Όσο για τα λόγια σ’ευχαριστώ. Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν χρειάζεσαι κάποιο ιδιαίτερο έναυσμα για να γράψεις. Πολλές φορές, ίσως όλες, είναι φωτοβολίδα του νού σε κάποιο ερέθισμα. Τα συγκεκριμμένα βγήκαν στην θέα της πανσέληνου.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος στο θέμα των σχέσεων, κάποιοι άνθρωποι φεύγουν, κάποιοι παραμένουν...στην περίπτωσή μου οι εναπομείναντες υπερτερούν ευτυχώς :)
Καλό Σαββατόβραδο Άριστέα μου.