Είναι πολλά... Προσπαθώ μέσα απ’το χάος να βγαίνω καθημερινά
νικητής και προς το παρόν το καταφέρνω.
Είναι πολλά...
...συμβαίνουν τελευταία.
...συμβαίνουν τελευταία.
Σαν κάτι ν’άλλαξε ξαφνικά πρίν καιρό. Σα να έδωσα το σήμα να
ξεκινήσουν τόσα.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που τους μιλάς και δεν σ’ακούν’
γυρίζουν τα πάντα, πάνω στη δική τους ζωή. Είναι και οι άλλοι που θέλουν
οπωσδήποτε να μπούν στην δική σου. Και είμαι στην μέση. Κάνω στην άκρη τους
πρώτους και... παρατηρώ πως κρατώ και τους άλλους μακριά μου γιατί μ’ενοχλεί
αυτή η διεκδίκηση.
Σκέπτομαι εκείνη και μπαίνουν στην μέση κι άλλες.
Είναι αυτά τα σεντόνια που‘χουν γυναικείο κορμί στην ύφανσή
τους, τα τσαλακωμένα μαξιλάρια που μυρίζουν άρωμα. Είναι πολλά, αλλά
διαφορετικά
Είναι που προχωρήσαμε μαζί στον Όλυμπο, στον Χορτιάτη ή όπου
αλλού, που τις μπύρες τις πίνουμε ίδιες, που οι χαζομάρες ανταγωνίζονται η μία
την άλλη. Είναι που σε ξέρω. Είναι που με ξέρεις τόσο. Είναι πολλά... είναι
αυτά τα παιχνίδια που παίζεις.
Κλέβω κάθε μέρα στιγμές για να ηρεμεί και το μυαλό....
Κάπου άκουσα αυτό “Πάνω στο απαλό σου δέρμα πάνω στο γυμνό
σου δέρμα συναντώ όλη την γεωγραφία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός, μαθαίνω να την
διαβάζω…” και μου άρεσε τη λέξη γεωγραφία να την συναντάς πάνω σ’ένα κορμί. Επί
χρόνια εγώ Γεωγραφώ πάνω σε χαρτιά ή μέσα απο υπολογιστές μα ποτέ δεν μου
πέρασε απ’το μυαλό ετούτη η σκέψη.
Άσχετο...
...επανέρχομαι
Έχω καιρό να γράψω. Ίσως γιατί δεν έχω να καταθέσω κάτι,
ίσως πάλι γιατί ειναι τόσα πολλά που δεν μπορούν να σταθούν με σειρά. Το
σίγουρο είναι ότι αφέθηκα.
Αφέθηκα στα επαγγελματικά μου και άφησα πίσω άλλα που με
βασανίζουν και όπου με βρίσκουν χαλαρό με τσιγκλάνε.
Με τρώει κάτι όλον αυτό τον καιρό. Είμαι στη μέση και
προσπαθώ να ξεφύγω, αλλά ένας άνθρωπος μόνο μπορεί να με βοηθήσει. Είμαι ανάμεσα
σε τέσσερεις ανθρώπους. Οι τρείς με διεκδικούν κι εγώ την μία...και όσο εκείνες
προσπαθούν τόσο μου λείπει η τέταρτη...και όσο δειλά την πλησιάζω, τόσο την
θέλω πιο πολύ
Μου στοίχισε, έγραψα κάπου και συνεχίζει να μου στοιχίζει
μπορώ να πώ....και ανησυχώ για εκείνη και κάθε μέρα βρίσκω αφορμή να την
ακουμπώ, μα είναι σκληρή με τον ίδιο της τον εαυτό.
Ξέρουμε και οι δύο το αίτιο της απόστασης και αυτό με πληγώνει πιο πολύ.
Δεν ξέρω τι θα μου αλλάξει τη γνώμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου