Ο δικός μου ο δρόμος υδάτινος είναι.
Ποτάμι με συνεχή ροή
ζωής.
Αυτό το συνεχές που
αφήνει ελάχιστες αιχμές.
Στρογγυλάδες
περισσότερο.
...έτσι όπως συναντάς
τις ποταμίσιες πέτρες.
...έτσι όπως θα’θελα
να είναι η ζωή…
Αν κάποτε στην όχθη
του βρεθείς
μην αμελήσεις να το
διαβείς,
γιατί να στέκεις εκεί
και να σε πνίγει το ποτάμι
θα’σαι σαν πλεούμενο
που σε ναυάγιο μοιάζει.
Στο ποτάμι αρέσουν οι
μορφές,
ζωγραφιές στης πλάσης
τον αέρα,
παιχνιδίσματα στην
όψη του απάνω
και στην αντάρα του
τα όμορφά τους χάδια.
Αν κάποτε θελήσεις
στην ψυχή του να μιλήσεις
κάτσε,
ξαπόστασε και
αφουγκράσου.
Ψίθυρος θαρρείς πως
είναι ο κάθε ήχος,
που απ’τα βάθη του το
σκάει
και γέλιο
σχηματίζεται στον κάθε παφλασμό του.
Αν κάποτε φοβηθείς να
το πλησιάσεις,
θυμήσου πως σε
κάποιον μοιάζει
και αναλογίσου αν θα
τόλμαγες
το ίδιο να του
κάνεις...
River of Life απο ένα
παιχνίδι λέξεων που’βαλα στον εαυτό μου
και που ανάμεσα του
ανακάλυψα σημάδια απο μένα.
Στοχασμός σε
εξομοίωση...
Hiatus & Shura - River
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου