Οικονομοπολιτικό αντάρτικο

Δεν είναι μόνο το παιχνίδι κατά της Κύπρου. Είναι και η βρωμιά στη χώρα που ζούμε. Και καλά γνωρίζουμε τους δύο εκ των τριών, τους ζούμε τριάντα χρόνια.  Τον τρίτο τον μαθαίνουμε σιγά σιγά. Ξαφνικά όμως εμφανίσθηκε και ο επικίνδυνος τέταρτος να παίζει βρώμικο παιχνίδι στη πλάτη των Κυπρίων. Εκείνος που λίγους μήνες πρίν είχε τα ίδια σχέδια με τους Τροικανούς, εκείνος που σέρνεται από χώρα σε χώρα με ηγετική έπαρση και χωρίς προτάσεις.

Το αφήνω στην άκρη αυτό.

Θεωρώ την τωρινή κατάσταση της Κύπρου πολύ χειρότερη. Για μια ακόμη φορά σε λίγες  δεκαετίες η Κύπρος χτυπιέται. Εύχομαι να κάνω τεράστιο λάθος, όμως τα γεγονότα αυτό δείχνουν. Για μια ακόμη φορά η Κύπρος δεν φαίνεται να’χει στήριγμα από πουθενά. Το αντίθετο μάλιστα. Δυστυχώς η επόμενη ημέρα του “όχι” έδειξε την προχειρότητα που υπήρξε. Δυστυχώς, απ’την άλλη, δέκα χρόνια μετά την νομισματική ένωση της Ευρώπης φάνηκε και η δική της προχειρότητα. Δέκα χρόνια μετά δεν φαίνονται ικανοί να βγάλουν εις πέρας τέτοιες κρίσεις και χτυπούν αδυσώπητα, μη έχοντας άλλες λύσεις. Δυστυχώς και η Κύπρος έπεσε στην παγίδα που της έστησαν η Ευρώπη και από δίπλα η Ρωσία και τώρα καλείται να πάρει πίσω την απόφασή της και ταυτόχρονα να υποστεί την οποιαδήποτε ζημιά. Δεν θα χρησιμοποιήσω τις λέξεις των ημερών “τραγικό ή δραματικό”, καθώς στο κόσμο υπάρχει η πλήρης έννοια αυτών, που εδώ δεν υφίσταται. Μιλάω βέβαια για τα θέματα ζωής. Θα γράψω μόνο πως φαίνονται σαθρά τα θεμέλια ενός κράτους που μέσα σε λίγες ημέρες η διαχείριση πια, μοιάζει απίστευτα δύσκολη καθώς η οικονομία της από κάθε πλευρά κλονίζεται.  

Σχεδόν αλλάζουν καθημερινά οι γνώμες μου γιατί τα γεγονότα το θέλουν, σε κάποια βασικά, μένω σταθερός γιατί τα γεγονότα το δείχνουν. Δεν είμαι οικονομολόγος, δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, είμαι πολιτικοποιημένος όπως οι περισσότεροι με ανησυχίες για τα τεκταινόμενα της εποχής. Εμπεριστατωμένες απόψεις δεν μπορώ ν’αφήσω. Είναι μοναχά σκέψεις που με βασανίζουν μέρες τώρα και με παρρησία καταθέτω. Σκέψεις για το μέλλον όλων,  για τη σιχαμάρα που νιώθω, για αυτά που ζούν εκεί κι εμείς γι’άλλη μια φορά, απλά, παρακολουθούμε. Δεν βγήκαμε άμεσα να συμπαρασταθούμε. Χωρίς φωνές, χωρίς βιαιότητες... έστω και με καφέ στο χέρι. Βγήκαμε όμως όταν ο Ηρακλής αδικήθηκε κι έπεσε κατηγορία στο ποδόσφαιρο. Βγήκαμε πριν χρόνια όταν ο Παπαθεμελής όρισε ωράριο στα ξενυχτάδικα... βγαίνουμε ας μην είμαι άπληστος...!...και για την Κύπρο; Θα την στηρίξουμε avec douze points à Eurovision

Δεν είναι αυτά όμως το θέμα μου. Γελοιότητες και δεν γελώ με αυτά. Δεν δέχομαι κανενός είδους αστεία. Η ζωή του καθενός και η αξιοπρέπειά του είναι πέρα για πέρα σεβαστή και διαχειρίσιμη  όπως εκείνος ποθεί. Εντούτοις αυτό σταματά να ισχύει. Η εποχή μας, ορίζει φυλάκιση των δικαιωμάτων και σβήσιμο μνήμης. Περιορισμό κίνησης και σπατάλη αδικίας. Οικονομοπολιτικό αντάρτικο το λέω...

Δεν ξέρω αν ο καπιταλισμός τελειώνει ή αυτό είναι το αληθινό πρόσωπό του. Δεν μπορώ να καταλάβω αν φθάρθηκε το σύστημα ή είναι κάποιο μόρφωμα σ’εξέλιξη. Νομίζω πως έκανε δεκαετίες να χτισθεί και λίγα χρόνια να εφαρμοσθεί η ουσία του...

Ήρθε ο ήλιος της άνοιξης και κάποιοι δεν τον ευχαριστιούνται.

Είθε να τον έχουν μαζί τους. Καλά αποτελέσματα ας έχουν.  Καλό μέλλον.

Την συμπαράστασή μου αφήνω.