8 Μαρ 2013

Eρώτου άσμα

Κατηφόριζα κι έβλεπα τη θάλασσα εμπρός μου, ήσυχη, αμίλητη και σκεπτική...έτσι μου φάνηκε, σκεπτική’ κι αμέσως αναρωτήθηκα που να ταξιδεύει η σκέψη της. Μα είναι δυνατόν; Έχει σκέψη;
Χαμογελώ...μα βέβαια, απαντώ στον εαυτό μου. Είμαι εγώ κάπου εκεί στο βάθος, θωρώ τον εαυτό μου στο φέγγος του φεγγαριού, στο πέρα της θαλάσσης, κάπου μακριά απ’την πόλη, απέναντι, κάτω απ’το βουνό των θεών και συλλογίζομαι την πορεία, την ακούραστη διαδρομή απο το γέλιο στη σοβαρότητα κι όλο πίσω και δεν βγάζω νόημα ακόμα και τώρα που το γράφω...!
Ανοίγω το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου να βγάλω χαρτί, να γράψω την στιχομυθία που είχα.
 
Ζωή που αναπαράγεται στη θάλασσα γεννιέται και προσπαθεί να ονειρευθεί τα μέλλοντα, τα ζωηρά του χρόνια, εκείνα που του χάρισαν δυό υπάρξεις, δυό καρδιές, μια νύκτα εβαπτιζόμενη απ’τους εραστές “ερώτου άσμα” και χαίρεται και γλεντά τη στιγμή του φωτός, τη στιγμή που η μήτρα ελαφρά την χαϊδεύει λίγο πρίν... λίγο πρίν αναδυθεί και δεν την ξαναδεί κι έπειτα μόνη, το χάδι μακριά, η ζέστα απομακρύνεται της μοναδικής της μάνας κι έπειτα μόνη, το χέρι μακριά, μα η δύναμη εκεί και φαίνεται περίσσια στα λιγοστά της βήματα και λιγοστή στους πόνους και δεν πτοείται και προχωρά και κολυμπά στα βάθη, εκεί που αντάμα βρίσκεται ο ορίζοντας και της θαλάσσης τ’άκρο...


 
Amelie Remix - Comptine d'un autre eté


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου