Πολλές φορές όταν κοιτάζω την φωτιά στο τζάκι, ξεχνιέμαι και ο νούς μου μέσα της τρέχει.
Μοιάζει ανέστιο αλάνι που γυρνά σε γνώριμους μα αφιλόξενους δρόμους, ψάχνοντας την ελπίδα που θα ευλογήσει το επόμενο λεπτό του.
Μοιάζει με τρένο που περνά απο σταθμούς κρύους και απρόσωπους δίχως να σταματά, ψάχνοντας τον όμορφο τον πέτρινο με τα μεγάλα αγκωνάρια στους τοίχους του και τα παράθυρά του τα χρωματιστά.
Μοιάζει με καίκι που ταξιδεύει σε δύσκολες θάλασσες και δεν αφήνεται στο πρώτο αραξοβόλι που συναντά, μόνο ψάχνει την περιπέτεια που δεν έχει ζήσει.
Ώρες, τα ταξίδια του νού έτσι μου μοιάζουν...
Και να συνεχίζει να ταξιδεύει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπου κάποτε θα φτάσει!
Την καλημέρα μου! :)))
Δεν τον αφήνω να στέκει και αναζητώ προορισμούς συνεχώς. Έχει κόστος αυτό αλλά και εγώ το πιστεύω πως κάποτε θα φθάσει.
ΔιαγραφήΣήμερα βρέθηκα στη θάλασσα για ώρες, μ'έλουσε ο ήλιος που βγήκε μετά την ομίχλη και ευχαριστήθηκα τη μηχανή.
Αυτό το ΣΚ κάτι μου έμεινε και με αυτό σήμερα ξέδωσα. Βγήκα σε ανοικτό δρόμο κι έτρεξα και ένιωθα ελεύθερος για όσο κράτησε...
Σ'ευχαριστώ