σε μιαν άλλη εποχή

...ίσως,

αν ζούσα κάπου στο 500 π.χ. και παρατηρούσα το φεγγάρι του Αυγούστου

να πίστευα ότι ήταν μια τρύπα στο σύμπαν...

μια τρύπα απ’όπου φαίνονταν άλλοι κόσμοι,

λαμπεροί...

 

Florzinho - A la Luna 

Πολύπαθος Πλανήτης Γή

Παιχνίδια πολέμου ή παιχνίδια με ανθρώπινες ζωές σε επιγήινο ταμπλό –εκ του επιτραπέζιου- μοιάζουν τα γεγονότα. Μα δεν είναι τωρινά. Ανέκαθεν υπήρχαν. Ο άνθρωπος είναι -ίσως- το μόνο όν στον πλανήτη που θέλει να κάνει κακό στον τόπο που ζεί. Σήμερα διάβαζα για το άδοξο τέλος του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler όπου σκοπός του ήταν η αναζήτηση ιδίων πλανητών με την γή, εκτός ηλιακού συστήματος και αμέσως αναρωτήθηκα, για ποιό λόγο; Για να γίνει κι εκείνος μή κατοικήσιμος και ώς άλλοι “Κολόμβοι” να εξαφανίσουμε κάθε είδος ζωής; Τι έκαναν για να σταματήσουν την επιδείνωση που θα  καθιστά σε λίγες δεκαετίες ή και αίωνες, δύσκολη την επιβίωση μας;
Στην ιστορία οι αιώνες περνάνε σαν ημέρες.

Στην Αίγυπτο τα πάντα καταστρέφονται. Ζωές χάνονται καθημερινά και όλα αυτά γιατί; Για την κυριαρχία κάποιον. Αυτές τις ημέρες διάβαζα ένα βιβλίο όπου έκανε εκτενή αναφορά στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων...! Αιώνες σφαγής και απο χέρια ξένων η Αίγυπτος και αυτό φαίνεται δεν σταματά. Στην ιστορία οι αιώνες περνάνε σαν ημέρες. Έτσι, επί αιώνες πολέμων φτάσαμε εδώ σ’έναν παρόμοιο που είτε έχει αφορμή θρησκευτικά πιστεύω είτε οικονομικά. Αυτά τα δύο είναι. Τίποτ’άλλο και ίσως το πρώτο είναι παράγωγο του δευτέρου.

Όπως και να’χει χάνονται ζωές εδώ. Κάποιες γιατί δεν έχουν νερό να πιούν, κάποιες σ’όνομα της εκάστοτε Δημοκρατίας ή ελευθερίας απο κάποιον ζυγό, άλλες γιατί έτσι προστάζει ο Θεός τους, άλλες λόγω κρίσης οικονομικής ή εγκεφάλου, κάποιες άλλες λόγω ατυχημάτων απο μηχανές που φτιάχτηκαν για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου... Εξέλιξη λέγεται αυτό; Ναι... ίσως...μπορεί. Εξελιξη τεχνολογική, όχι νού, νομίζω. Τεχνογνωσία ναί, αλλά το αποτέλεσμά της; Κατασκευή διαστημικών τηλεσκοπίων και όχι αγωγών ύδρευσης; Επιστημονικά επιτεύγματα φαντασίας και όχι υφιστάμενα φάρμακα σε νοσηρούς οργανισμούς;

Νοσηρούς; Στους νοσηρούς εγκεφάλους ας μη δώσουν τίποτα. Μια καρπαζιά φτάνει. Μια καρπαζιά απο τον κάθε κάτοικο αυτού του πλανήτη...

Τούτες τις ημέρες λιαζόμαστε κάτω απο τον ήλιο. Κάπου αλλού καίγονται απο πυρά και απο φωτιές. Ησυχία δεν έχουμε. Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Βόρεια Κορέα και όπου αλλού...

Με αφορμή δύο αντίθετα...Αίγυπτος και Kepler.

Γιατί ζωή δεν είναι μόνο ο έρωτας όσο ωραίος κι αν είναι.
...η κυριολεκτική ανάσα είναι εκεί έξω
και αυτα, την Θάλασσα και τον ήλιο, όλοι πρέπει να τα ζούμε...

Σταγόνες

 


Είμαστε σταγόνες που εξατμίσθηκαν πριν πέσουν στη γή *, κάνουμε τα ταξίδια μας στ’απέραντα του ουρανού, γεννηθήκαμε στα σύννεφα και φορές βρισκόμαστε ανάμεσα στ’αστέρια, γιορτάζουμε τις περιηγήσεις μας, τις φωτογραφίζουμε στη μνήμη μας και σαν έρθει η ώρα να περάσουμε στα επίγεια, ραντίζουμε τη φύση κι έπειτα γινόμαστε ένα με τη θάλασσα, όπου η σταγόνα αναγεννιέται και στον απολογισμό της σκέπτεται, ποιο να’ναι το πιο όμορφο σημείο στη πλάση ολάκερη ?

 *Φράση φίλου

Kαι όμως υπάρχει κάτι που με τρώει.

Οι σταγόνες παίρνουν μορφή ανθρώπινη...

Τα τελευταία χρόνια με τρομάζουν οι σκέψεις ή η αδιαφορία των ανθρώπων και κάθε μέρα που περνά, αντιλαμβάνομαι περισσότερες ασχήμιες απο μέρους τους.Δεν ξέρω αν σε όλο τον κόσμο δρούν έτσι, όμως εδώ σε τούτη την χώρα, σε τούτη την πόλη υπάρχουν “άσχημοι” που όσο και αν τους κάνω πέρα, πάντα βρίσκεται κάποιος εμπρός μου...

 

 

Federico Aubele - Lluvia

Νεφελοκοκκυγία

Στην καλοκαιρινή παρέα προστέθηκε η Μαριάνθη με το μικρό της.

Μια σχέση ζωής.

Αυτό φαίνεται απο την καθημερινή παρουσία τους στην παραλία. Το μικρό ίσα που έχει αυτό το χνούδι πάνω του και μόλις έχει αρχίσει να περπατά. Ακολουθεί την Μαριάνθη σε κάθε της βήμα και όταν μένει πίσω απλά φωνάζει. Όταν σμίγουν, πολύ απλά, εκείνο κουρνιάζει στην αγκαλιά της μάνας του κι εκείνη στέκει ακίνητη για ώρα. Όταν πλησιάζει κάποιος το βάζουν στα πόδια και αν τύχει και δεν προλαβαίνει το μικρό, η Μαριάνθη γυρίζει και μ’έναν περίεργο τρόπο το πιάνει και το απομακρύνει.

Το μικρό είναι αβάπτιστο, ακόμα κι έτσι όνομα δεν έχει, αλλά κάτι ακούστηκε ότι θα πάρει τ’όνομα του παππού απ’της μάνας του το σόι...Αρίσταρχος...!...όχι ότι καλύτερο κυκλοφορεί αλλά πάλι θα του ταιριάζει όπως θα σκίζει τον αέρα. Αστρονόμος ήταν ο παλαιός Αρίσταρχος ίσως μπορέσει κάποτε να διαπρέψει και αυτό στην αστρομαθηματική.

Η παρέα αυτή, έπειτα απο ψάξιμο, έμαθα ότι ανήκει στην οικογένεια των Χαραδριών και συγκεκριμμένα το είδος του είναι Θαλασσοσφυριχτές και αυτό κάνουν’ σφυρίζουν στην συνομιλία τους.

Μοιάζει το μικρό να κάνει τις πρώτες βόλτες του, ίσως πάλι να κάνει τις πρώτες διακοπές του...

Μοιάζει το σκηνικό να ειναι η Νεφελοκοκκυγία στις Όρνιθες του Αριστοφάνη...

 και αυτό ως συμπλήρωμα της εικόνας

 

στο φιλί κλείνεις τα μάτια

 

"Γιατί κλείνουμε τα μάτια όταν μυρίζουμε κάτι άραγε ;" Ρώτησε η Μπλούζ με παιδική αφέλεια

"Επειδή θέλουμε να επικεντρωθούμε στην όσφρηση και ν’αποκλείσουμε τις άλλες αισθήσεις. Το ίδιο δεν κάνουμε κι όταν δοκιμάζουμε ενα καινούριο κρασί ; Πάλι κλείνουμε τα μάτια, κι αφήνουμε μόνο τη γεύση να δουλέψει..."

Ευγενία Φακίνου - Οδυσσέας και Μπλούζ

...στο φιλί κλείνεις τα μάτια. 

Όχι για την λάμψη της στιγμής, ούτε για να επικεντρωθείς στη μία,
αλλά και στις πέντε αισθήσεις.

Εκεί ο εγκέφαλος εκρύγνεται απ’των αισθήσεων τις ουσίες...

Ακούω μα δεν βλέπω

Ήθελα το πρόσωπό σου να’βλεπα,

...απόψε'

στου κρασιού το ποτήρι χαραγμένο.

Nα’παιρνα χαρτί και να ζωγράφιζα,

...λέξεις
...χρωματιστές,
το κάθε σημείο που το μυαλό μου έβλεπε.

Κι ύστερα φιλί να του΄δινα

να πάρει ανάσα,

να μεθύσει

και στου κορμιού μου το άγγιγμα

να’ρθει να μ’αγαπήσει.

Όμως εκείνη στέκει απέναντι γλυκά να μου μιλάει,

μοιάζει η φωνή τραγούδι απο σειρήνα

βγαλμένη απο σπήλαια,

γεννημένη απο κρίνα.

Μοιάζει η ψυχή ξαπόσταμα,

στου χρόνου την πλημμύρα

κι εγώ απλά κοιτώ το γέλιο της,

την καρδιά και το παιχνίδισμά της,
απο ένα νέο έρωτα

απο έναν ωραίο μύθο...

Χορεύεις ; σε ρωτώ κι ας μη μου απαντήσεις  

Lino Cannavacciuolo - Altalena