Mix

Δεν μπόρεσα να βρεθώ, ίσως να μην είχα και τίποτα να πω, ίσως πάλι να ήταν τόσα πολλά που δεν έπαιρναν αρχή.

Και όλον αυτόν τον καιρό συνέβησαν πολλά. Θετικά ώς επί το πλείστον. Το καθένα έπαιρνε κι ένα κομμάτι μου ή μάλλον έδινα...ή μάλλον για να μη μιλώ σε παρελθόντα χρόνο, συνεχίζω να δίνω.

Και τι να πεις και σε ποιόν που όλοι συνδέονται μεταξύ τους? Τι να γράψεις ? Τι να προλάβεις να κάνεις που ο χρόνος είναι λιγοστός ?

Ένα στοίχημα με τον εαυτό μου πιθανόν και να το χάσω. Δεν μ’ανησυχεί, ίσως γιατί ουσιαστικά δεν μ’ενδιέφερε. Εκείνο, το άλλο, που θέλω είναι το δύσκολο. Εκείνο που με φοβίζει να κινηθώ και που δεν μου συμβαίνει συχνά. Όμως κάποια θέματα πρέπει να μένουν άθικτα, φαίνεται.

Ας είναι...μπορεί και...!

Άσχετο, που ωστόσο πονά.

Ανέκαθεν οι αυτοκτονίες δεν μου άρεσαν διόλου. Μου αφήνουν ανάμικτα συναισθήματα. Συγκεχυμένες σκέψεις κυριαρχούν. Με εκνευρίζουν και με λυπούν αφάνταστα.

Λυπηρό να φθάνει ο άνθρωπος σ’αυτό το σημείο.

Εκνευριστικό να βρίσκει την απίστευτη δύναμη να το κάνει και να μη βρίσκει το κουράγιο να ανταπεξέλθει στα δεδομένα του. Και μιλώ για εκείνους που δεν είναι ψυχικά άρρωστοι. Και θα με ρωτήσεις “η αξιοπρέπειά που χάνεται, το γκρέμισμα όσων βλέπει να εξαφανίζονται και και και...;” Ιδανικά. Και θα σε ρωτήσω “κι εκείνους που αφήνει πίσω να αντιμετωπίσουν τα παραλειπόμενα αυτής της κίνησης ;”

Είναι μεγάλο το θέμα και δεν αναλύεται με αυτές τις μπαρούφες. Βρίσκονται πολλά πίσω από μια τέτοια κίνηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι φεύγει μια ζωή και αυτό πονά.

...και όταν μάλιστα είναι άνθρωπος γνωστός σου...!

Απόψε ο Παυλίδης εξισορρόπησε την κατάσταση γιατί σαν έμαθα το νέο, έτρεμα, μου φαινόταν αδιαόητο.

Απόψε ο Παυλίδης έκανε παρέα και σ’εκείνη. Απόψε στα δύο μέτρα τραγούδησε για εκείνη...

 

Τα περιστέρια