Υπάρχεις

Δήμητρα Κολλιάκου - Θερμοκρασία Δωματίου 

"Οι μετακομίσεις προκαλούν άγχος, γιατί συσκευάζοντας την ζωή σου σε κούτες υποχρεώνεσαι σε απολογισμούς. Ο χρόνος που πέρασες εδώ μοιάζει ξαφνικά κουτσουρεμένος, χρόνος που κύλησε ανεκμετάλλευτος. Τώρα που φεύγεις, είναι στιγμές που φτάνεις να σκεφτείς πως θα μπορούσαν να είχαν γίνει όλα διαφορετικά. Απο την μία σε πιάνει η βιασύνη να ξεφορτωθείς το παρελθόν, να γυρίσεις σελίδα, να τραβήξεις –αυτή την φορά οριστικά- την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα περασμένα και τα μελλοντικά. Και απ’την άλλη βαραίνει η αίσθηση πως σε λίγο θα συμβεί κάτι αμετάκλητο: ποτέ πια δεν θα ξαναβρεθείς σ’αυτό το δωμάτιο, που ακόμη και όταν έχει συννεφιά το φώς του μοιάζει καλοκαιρινό...το τρίτο πλακάκι μπροστά στην μπαλκονόπορτα μετρώντας απ’τον τοίχο πρός τα μέσα το διασχίζει μια βαθιά ρωγμή σε σχήμα Υ –το πιο Ελληνικό γράμμα του αλφαβήτου, που μέχρι τώρα ήταν σαν να σε διαβεβαίωνε: Υπάρχεις. (φεύγοντας θα λέει Υπήρξες αν και χωρίς να βρίσκεται κανείς να το διαβάσει). Ακόμη και αν ξαναπεράσεις κάποτε απ’αυτή την γειτονιά και ξαναπερπατήσεις τον δρόμο του σπιτιού που στις άκρες φυτρώνουν ευκάλυπτοι και πεύκα, ποτέ δεν θα είναι πιά το ίδιο. Εκείνο το κομμάτι της ζωής σου που απο απόσταση ίσως να μοιάζει τότε ειδυλλιακό, θα έχει λήξει προ πολλού. Θα έχει προστεθεί στα πράγματα που έχουν γίνει ήδη «για τελευταία φορά», κι ας είναι ακόμη σχετικά νωρίς, και ας μη ξέρει κανείς τι έρχεται στο μέλλον."

Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα μου’ρθαν στο νού οι μετακομίσεις κι έπειτα αυτά που έμεναν πίσω σε κάθε μια απο αυτές. Ίσως αυτό το ραγισμένο πλακάκι μπροστά στην μπαλκονόπορτα που στο επόμενο σπίτι δεν θα υπάρχει. Ίσως μια ελλατωματική γωνιά που είχα συμβιβαστεί μαζί της, ίσως το μέτρημα των σκαλοπατιών όταν δεν έπαιρνα τον ανελκυστήρα, η θέα απο το μπαλκόνι που άλλοτε έβλεπε την Πάρνηθα, άλλοτε την αναχώρηση των πλοίων απο το λιμάνι του Πειραία γύρω στις οκτώ και μισή το πρωί, άλλοτε τον Θερμαικό, ίσως το πρώτο σπίτι που έπιασα και προσπάθησα να το μεταμορφώσω, το τζάκι, τα πρόσωπα γύρω, η γειτονιά και τα διαφορετικά δέντρα σε κάθε πεζοδρόμιο, οι μυρωδιές που δεν είναι ίδιες ακόμα και αν ξαναπεράσω απ’τον δρόμο αυτό. Όλα όντως μοιάζουν να’χουν ένα αποτύπωμα απο το Ελληνικό γράμμα Υ που δηλώνει ότι Υπήρξες εδώ, έζησες, πέρασες στιγμές κι έπειτα τις άφησες παρακαταθήκη σε κάποια απ’τις κούτες που έφτιαξες και προστέθηκαν κι αυτές στα πράγματα που έχουν γίνει ήδη «για τελευταία φορά» ενώ σ’άλλες καταθέτεις τα συμπεράσματα του χρόνου που πέρασες στο καθένα απ’αυτά. Ποιες είναι οι πιο βαριές, αναρωτιέμαι –λέξη που χρησιμοποιεί και ο ανηψούλης μου-. Ίσως η μία, εκείνη που απ’έξω με χοντρό μαρκαδόρο, μάυρο, έχει γραμμένο το γράμμα Υ. Και είμαι σίγουρος πως αυτή η κούτα θα μ’ακολουθεί όπου και αν βρεθώ, θα’ναι πάντα βαριά και ίσως κάθε χρόνο να μεγαλώνει και αυτή μαζί μου...