Με αφορμή κάποιο(υ) όνειρο...

...που ξύπνησε μονάχο και άλαλο γέννησε λέξεις, δάκρυα, συγνώμες.

Δεν είναι που άλλαζε αυτό στην πορεία του μα οι πρωταγωνιστές του όπου δεν τους έφτανε η αγάπη και αποφάσισαν να την διαλύσουν απο τις πρώτες στιγμές. Και ούτε εκείνη που άλλαζε μα ούτε εκείνος που φαιρόταν “απαίσια”. Ήταν θαρρείς να γίνει. Ήταν να ξέβραζε απο μέσα τους κάθε ασχήμια που υπήρχε. Κι έσπαγε. Κάθε μέρα έσπαγε κομμάτια απ’την καρδιά τους. Κι έπειτα διαλύθηκαν και σκόρπισαν, κάποια βρήκαν άλλες και σταθήκαν, κάποια φοβισμένα απλά καταχωνιαστήκαν. Και όσο εκείνες έσπαζαν τόσο το σφυρί βαρούσε περισσότερο για να επιταχύνει το έργο.

Και αν ή μια, εξιλέωση ζητούσε απ’τα λάθη της, η άλλη για να μη φανεί, ίσως, ο εγωισμός της,  για να μη, ίσως, αποδεχθεί τα λάθη, της ζητούσε να επανέλθει στα παλιά, σ’εκείνες τις συνήθειες που είχε αφήσει πίσω, σ’εκείνα τα μέρη που έβρισκε τον εαυτό της. Και ο χρόνος πέρασε και άφησε σημάδια. Κάποιος μίλησε για ένα λάθος με δυο ποδια και δυο χέρια δίχως καρδιά, δίχως μάτια, δίχως δέρμα, δίχως τίποτα, μα ξέχασε ότι υπήρξε, ότι κάποτε έδωσε πνοή και ερώτου έναυσμα.

Και τ’όνειρο έλαβε τέλος γιατί εξελλισόταν σ’εφιάλτη. Έμειναν μετέωρες στιγμές να θυμίζουν ότι πέρασε απο δυό ανθρώπους. Ο χρόνος έκανε τον απολογισμό του και η απόσταση ήταν το γιατρικό του. Έδωσε σκήπτρα στον καθένα για να κρατά και να ορίζει την ζωή του. Ποίησε σοφία, προστασία στην καρδιά και προσοχή στα πάθη.

Ενα έχω να πώ.

Είναι δοκιμές πυρηνικές, του έρωτα τα πάθη. Θέλει σκληρό εξοπλισμό, για ν’αντέξει και να μάθει... χεχε έβγαλα μαντινάδα
Και για ν΄απαντήσω στο ερώτημα, θα'λεγα πως τ'όνειρο φεύγει μαζί του. Άλλωστε όνειρο είναι, απραγματοποίητος πόθος. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να το πάρει και να συνεχίσει...

 

Saltillo - A necessary end