Η ματαιοδοξία μιας ηλίθιας εξουσίας

Εχω βρεθεί πάμπολλες φορές σε θέση να μη μπορώ να αποτυπώσω τα συναισθήματά μου, θετικά ή αρνητικά.

Είναι ίσως η μη σωστή χρήση της Ελληνικής απο μέρους μου...

Σήμερα γι’ακόμη μια φορά μου έδειξαν τον παραλογισμό του ανθρώπου. Τον εκμηδενισμό της λογικής. Την Άλλη άποψη. Την “πατώ επί πτωμάτων”.  Την γελοιοποίηση της εξουσίας. Σα να παρακολουθείς σεμινάριο βλακείας μοιάζουν πολλές συζητήσεις και σε τέτοιες περιπτώσεις μου’ρχεται στο νού ενα γνωμικό που λέει “μη λογομαχείς μ’έναν βλάκα, πέφτεις στο επίπεδό του και θα σε νικήσει λόγω πείρας” Έπειτα σκέπτομαι πόσους βλάκες μπορεί να βγάλει ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα μιας πόλης ? Υπολογίζω και το νούμερο είναι θριαμβευτικό. Και ίσως να μην είναι βλακεία αυτό που βλέπω. Έπαρση να’ναι που έχει ξεφύγει απο τα όρια τα ανθρώπινα. Αυτό που δεν μπορείς να διαχειριστείς την αλαζονεία που σ’έχει σκεπάσει ίσως.

Και ενώ την χθεσινή ημέρα μνημόνευα έναν πρώην δάσκαλό μου για την ταπεινότητα και τον σεβασμό που τον διακρίνει, έρχονται σήμερα σύσσωμοι οι άλλοι να αποδείξουν το εντελώς αντίθετο. Ενω την μια ημέρα επαινούσα καθώς θυμόμουν την προ πολλών ετών προσπάθεια πτήσης του Κανέλλου και της ομάδας του, έρχονται σήμερα κάποιοι άλλοι να σπυλώσουν κάθε λογής προσπάθεια ευθύνης και εύρυθμης λειτουργίας μιας κοινότητας. Ενώ εκείνος είναι πράος με βλέμμα ανήσυχο που διψά για διδασκαλία, κάποιοι άλλοι δεν τολμούν να σε κοιτάξουν και εκτοξεύουν διαφόρων ειδών ασυναρτησίες. Και ενώ δεν μου αρέσουν οι συγκρίσεις, μοιραία φτάνω σ’αυτές όταν πρόκειται γι’ανθρώπους που αξίζουν επαίνους.

Ο Kανέλλος λοιπόν, ο δάσκαλός μου για δύο χρόνια, οργώνει την Αθήνα με το ποδήλατο και μένει για ώρες στο εργαστήρι. Είναι άνθρωπος όπου η δόξα τον έχει τυλίξει κι όμως θαρρείς πως δεν τον έχει ακουμπήσει διόλου. Θα πεί κανείς σαν τον βλέπει να δουλεύει, ότι βρίσκεται και ο ίδιος μέσα στα έργα του.

Οι εδώ τώρα, οργώνουν την πόλη με τα σούπερ τζιπάκια τους, δικαίωμά τους, και μένουν για ώρες στην εργασία τους, σπαταλώντας τον χρόνο τους σε γραφειοκρατικές καθαρά λύσεις του καλύτερου prestige τους. Είναι άνθρωποι όπου το χρήμα τους έχει τυλίξει και δεν θέλουν να χάσουν αυτό το πανωφόρι με τίποτα...

Και έρχεται η σκέψη απάνω απάνω σαν το λάδι στο νερό. “Μα όλα αυτά μου φαίνονται γνωστά, κάτι σαν Déja vu όλα. Τα ίδια βλέπω και στην βρώμικη πολιτική, τα ίδια και στο βρώμικο Δημόσιο Τομέα. Tι περιμένω να κάνω μόνος μου ? Ως πότε ? Σπάω το κεφάλι μου συνεχώς και σε κάθε προσπάθεια. Άπαντες απόντες κι εκείνοι λυσσομανούν...”
 

Και ενώ χρωστώ σ’εκείνη την ομάδα αρκετά, σ'αυτούς εδώ τίποτα. Προσπάθησα να μεταδώσω την όποια γνώση και σέβας διαθέτω αλλά το ποιόν και η υπεροψία, δεν αφήνει ανοίγματα να εισχωρήσει τίποτα μέσα τους . 

Ήμουν τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα σε σπουδαίους δασκάλους εκείνου του χώρου. Αυτό και η αγάπη μου στο αντικείμενο με κάνει να θέλω να ξαναβρεθώ σ’εκείνο το εργαστήρι... 

Είμαι "τυχερός" απ'την άλλη γιατί τα τελευταία χρόνια μαθαίνω και το χάος που υπάρχει στις ανθρώπινες ψυχές. Αυτό το μόνο που καταφέρνει ειναι να με απομακρύνει απ'τους συγκεκριμμένους...