24 Ιουν 2013

Elicura Chihuailaf... ή “ενέχει κινδύνους”


Άκουγα την προηγούμενη εβδομάδα συνέντευξη του Χιλιανού ποιητή Ελικούρα Τσιουαϊλάφ απο την ινδιάνικη φυλή Μαπούτσε. Δεν τον ήξερα καθόλου και μου έκανε εντύπωση ο λόγος και o πολιτισμός του.
Μεταξύ άλλων μίλησε, γιατί ερωτήθηκε και εκεί εστιάζω την σημερινή ανάρτησή μου, για τις λέξεις “παράδεισος” και “κόλαση”.
Στους ινδιάνικους πολιτισμούς της Λατινικής Αμερικής, είπε, οι λέξεις αυτές δεν υφίστανται, καθώς έχουν μάθει πως η ζωή ειναι μικρή και πρέπει να την ζουν εδώ, στο τώρα και αν έπρεπε να δώσουν μια έννοια στη λέξη παράδεισος πάλι θα ήταν στο παρόν και στην εναρμόνισή τους με το περιβάλλον. Θεωρούν δεδομένο πως ζουν σε αρμονία τόσο με τους ανθρώπους όσο και με τις πέτρες, κάτι που όλοι εμείς οι “εκσυγχρονισμένοι” του πλανήτη ετούτου όχι απλά το έχουμε ξεχάσει αλλά κάνουμε ότι μπορούμε για να καταστρέψουμε αυτά που για αιώνες έχτιζαν, σαθρά ίσως, άλλοι.
Σε αυτό επάνω στέκομαι και προσθέτω ότι για χρόνια υποστηρίζω’ αμερόληπτα και δίχως ίχνος φανατισμού γιατί πολύ απλά απέχω απο κάθετί θρησκευτικό και υπενθυμίζω σε όλους εκείνους τους “Δυτικούς” που θέλουν να υιοθετήσουν Ανατολικές φιλοσοφίες χωρίς κάν να έχουν μελετήσει την επίσημη θρησκεία της χωρας τους πως βλέπουν πολύ πιο όμορφα τα λόγια κάθε “σοφού” εξ Ανατολής απο κάποιον “σεβάσμιο” άνθρωπο της δικής τους θρησκείας. Ακούγονται πολύ μεγάλα τα λόγια εκείνων στ’αυτιά τους...
Όχι, δεν υποστηρίζω π.χ. πως ο χριστιανισμός λέει ζήσε μόνο το σήμερα, αλλά ζήσε σήμερα για να περάσεις καλά και στην επόμενη ζωή, όπως το ίδιο λένε και οι λοιπές θρησκείες, ίσως, με μια μικρή διαφορά. Εν ολίγοις, εκείνες βλεπουν μόνο το μετά.... ελάχιστες  δέ, έχουν μπροστάρη το μίσος, οπως εμείς γνωρίζουμε το νόημα του... και για εμένα, εν ολίγοις, η υποχρεωτική πορεία  προσήλωσης του ανθρώπου σε κάθε είδους τεχνητό μέσο λατρείας με στόχο την εκμετάλευση της ανάγκης στήριξής του, καθίσταται προσβλητικό και βέβηλο ως προς αυτόν. Θαρρώ πως αυτή η εκμετάλλευση καλά κρατεί, παντού...
Δηλώνω οπαδός στην κουλτούρα των ιθαγενών και φωνάζω πως η ζωή βρίσκεται εδώ, σε αυτό το λεπτό που ζούμε και αναπνέουμε. Αν χάσω αυτό, έχω ζήσει λιγότερο...
Τάσσομαι υπέρ των κάθε λογής φυλών Μαπούτσε, του ήλιου της θάλασσας και κάθε ζωογόνου στοιχείου του κόσμου...


"...Ο θόρυβος της πόλης σκεπάζει την φωνή της ποίησης και των λέξεων..." Elicura Chihuailaf


"Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά"


7 σχόλια:

  1. Πέρα από θρησκείες και χωρίς να διαφωνώ για το τώρα, εγώ πιστεύω πως έχουμε συνέχεια και μετά!
    Κι επειδή δεν θα γνωριζόμαστε ως ψυχές...σου λέω ότι όταν έρθω εκεί να σε βρω (γιατί θα έχεις φύγει νωρίτερα ως πολύ μεγαλύτερος) θα κρατάω ένα ματσάκι μαϊντανό για να με γνωρίσεις;!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξεχνάς κάτι δυστυχώς. Εγω στα 105 εσύ στα 103 έχεις πεί. Άρα πιο νωρίς θα φύγεις, την πάτησες... και να ξέρεις εγώ μαζί μου δεν θα'χω τίποτα. Τ'αφήνω όλα εδώ. Ζώ εδώ. Τώρα και για όσο. Αλλά εδώ. Δεν σκάω για το μετά και προσπαθώ να μη χάνω λεπτό. Τόσο που όταν περνάει μέρα που δεν έχω κάνει τίποτα, σκέπτομαι πόσο χαμένη πήγε και που δεν θα την ξαναέχω.
      Ας είναι. Πάρε σπόρους μαζί σου γιατί θ'αργήσω ένα χρόνο τουλάχιστον. Μη μαραθεί ο μαϊντανός...! :)

      Διαγραφή
  2. Ανέκαθεν έβρισκα τον εαυτό μου γοητευμένο από την ινδιάνικη κουλτούρα, εχω διαβάσει πολύ γι'αυτήν ιδιαίτερα μέσα από τα βιβλία του Καστανέντα.
    Εκτός από την αρμονία του ανθρώπου με την φύση ιδιαίτερο ενδιαφέρον μου έχει προκαλέσει η ανιμιστική προσέγγιση της ζωής. Κάποιοι την βρίσκουν τρελλή, ή αφελή... εγώ όχι.
    Ωστόσο δε σου κρύβω πως τη φυλή Μαπούτσε δεν την έχω ξανακούσει. Ευχαριστώ για την ενημέρωση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε άλλο παρά τρελή κάθε πεποίθηση ή θεωρία του καθενός. Την φυλή όπως και τον ίδιο τον ποιητή ούτε εγω τους γνώριζα, αλλά κάθησα και άκουσα όλη την συνέντευξή του με αφοσίωση. Ειπώθηκαν πολλά και ίσως κάπου στο διαδίκτυο κυκλοφορεί.
      Δυστυχώς η ινδιάνικη κουλτούρα χάνεται κάθε μέρα και περισσότερο στο όνομα του πολιτισμού του σύγχρονου ανθρώπου που λέγεται χρήμα. Εύχομαι στο εξής κάθε άτομο να αλλάξει σκέψη για την ποιότητα της ίδιας της ζωής του και για τον πλανήτη που τον φιλοξενεί, ωστόσο παρ'όλα αυτά φοβάμαι για τον αφανισμό τόσο του ιδίου όσο και των πλασμάτων που γνωρίζουμε ...

      Ευχαριστώ εγώ για το σχόλιο. Δεν ήταν ενημέρωση για κάποιον-ους παρά μόνο μια σκέψη.

      Διαγραφή
  3. εγω δεν εχω διαβασει περι ινδιανικης φιλοσοφιας, οσο για την δικη μας θρησκεια φροντισαν να με απομακρυνουν απο πολυ νωρις αυτοι που την χειριζονται οποτε παλι δεν ξερω να πω..

    τη στιγμη του ομως πιστευω οτι ο καθενας τη ζει κατα πως του κοβει το μυαλο και κατα πως θελει
    αλλος με φιλους, αλλος με τα παιδια του, αλλος χανοντας τον εαυτο του κ προσφεροντας στους αλλους, αλλος ψαχνοντας στο διαδικτυο, αλλος κολυμπωντας σε μια γαλαζια θαλασσα

    δεν υποτιμω κανενα θελω, και μια ''δυνατη'' στιγμη ισως τελικα να ειναι πολυ υποκειμενικο και πολλες φορες θεμα εσωτερικης διαθεσης :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο καθένας μας έχει ενα θεό μέσα του. Τον ονομάζουμε όπως εμείς θέλουμε, του δίνουμε υπόσταση όπως εμείς φανταζόμαστε και σαφώς η "λατρεία" αλλά και η στιγμή είναι θέμα εσωτερικής διάθεσης.
      Εγώ, ας πούμε, κοιτάζομαι στον καθρέπτη και λέω "είσαι Θεός αγόρι μου".... εντάξει δεν το γελοιοποιώ. Οι στιγμές, φεγγαρένια μου, μπορεί να είναι ελάχιστα μικρές στον χρόνο που ξέρουμε, ταυτόχρονα όμως είναι πολύ δυνατές, ότι χαρακτήρα κι αν έχουν.
      Σταγόνες τις ονομάζω. Σταγόνες στον χρόνο...

      Διαγραφή