Άυλη μορφή

Μια ημέρα φτέρα φύτρωσαν στη πλάτη κι έγινα πνεύμα άυλο, παρατηρητής ανθρώπων και μορφών παράξενα δομημένων στο κόσμο ετούτο. Λευκά φτερά που σέρνονταν στο πάτωμα και ταραχή δεν φέρναν στο περπάτημά μου μήτε και βάρος είχαν για να με γονατίσουν. Κι έτσι προσπάθησα να ζώ. Με μια φωνή άηχη, με μια ματιά στον ορίζοντα κι ένα σώμα αθέατο. Και αν τύχει κάποιος να με διαπεράσει κοιτώ το σώμα και απορώ, πως πόνος δεν το χτυπά ; Είναι συνήθεια σκέπτομαι’ απ’αυτές που ο χρόνος σου δίνει.

Δεν μοιάζω άγγελος και ούτε θέλω μα τα φτερά την όψη αυτή μου δίνουν και αντιδρώ σε κάθε άνοιγμά τους. Δεν μου κάνει το πέταγμα αυτό. Δεν είμαι άγγελος κανενός, δεν συλλογίζομαι το ριζικό του άλλου, μόνο τον βοηθώ και βρίσκομαι κοντά του. Όπως λέει και το τραγούδι “I know that life won't break me, when I come to call she won't forsake me”

Κρατώ τα φτερά για να με ενισχύουν...