Κάπως έτσι...

Σήμερα βρέθηκα να κοιτώ μια παράξενη εικόνα που είχε φτιάξει η μέρα. Ένας αλλόκοτος καιρός που δειχνε πως θα φέρει μπόρα και θα σκεπάσει τα πάντα. Ο ουρανός ένα με τη θάλασσα κι εκείνη ίσα που κινιόταν, ήταν όμως σ’αναμονή για το ξέσπασμα που θ’ακολουθούσε. Γελάστηκα...αυτό ήθελα.

Κάπως έτσι... (Φωτό απο φίλη)

Και πριν γελαστώ ήμουν ανάμεσα σε μια παρέα μουσικών, γνωστά μου άτομα, όπου μιλούσαν με όρους που παράξενα ηχούσαν σ’εμένα, έναν άσχετο του χώρου. Συγχορδίες...τονικότητες...!...μοτίβα, κλίμακες, διαστήματα... αποσβολωμένος άκουγα και ταυτόχρονα κοιτούσα τη θάλασσα που είχα μπροστά μου και τους ανθρώπους που περπατούσαν, όταν στάθηκα σε ζευγάρι που έκανε την βόλτα του, ανάμεσα σ’άλλους και η σκέψη μου πέρασε απο δεκάδες εικόνες ώσπου κατέληξε στο συμπέρασμα πως, εγώ, αυτή την εποχή, δεν θέλω έντονα συναισθήματα να με διακατέχουν, μόνο μια ήρεμη σχέση να κυλά αγαπημένα, να περπατά καθημερινά σε θέματα που δίνουν λίγες στιγμές ευτυχίας, δίχως εντάσεις θετικές ή αρνητικές και ας φαίνονται το αλάτι σ’αυτή.

Έπειτα έφυγα... με τη μηχανή... μου έδωσε μεγάλες ταχύτητες αρκετές φορές... αν με ρωτούσες τι δεν ευχαριστιέσαι στη ζωή όσες φορές και αν το κάνεις, νομίζω ειναι τρία θέματα-πράγματα που μπορώ να σκεφθώ αυτή τη στιγμή. Το σέξ, το κολύμπι και η ταχύτητα της μηχανής...

Έρωτας μοιάζουν... έντονο συναίσθημα...!

Κάπως έτσι...(παρέα)