Ο Ταύρος δεν είναι ζώδιο

Ο ταύρος είναι περήφανος...

Μοιάζει γεματός θυμό στα μάτια των ανθρώπων

Μοιάζει γεματός μίσος στη πρώτη του σκέψη.

Μα εκείνος το κορμί του προστατεύει και την ζωή του πολεμά.

Δεν τον ενοχλεί το ερυθρό και τον πονούν οι λάμες.

Μήτε και τους ανθρώπους ενοχλεί η θέα της ρευστής ψυχής του και χειροκροτούν.

Μα πως να σωπάσει το έργο των αγρίων όταν στέκει ανήμπορος εμπρός στον μαχητή; Εκείνον, που φορά μια ψευτοστολή κι έχει μαζί, όλη τη φυλή του.

Μα πως να γλυτώσει την διακόρευση όταν αλυσόδετος στη φυλακή αναμένει τη σειρά του, όταν όλοι επευφημούν τον άλλον, τον στημένο νικητή...

Και η αρένα μοιάζει επιτάφιος με λουλούδια στολισμένος και ο όχλος γύρω, η διαπομπή του.

Μα θ’αγριέψει κάποτε, θα νικήσει το παιχνίδι κι εστεμμένος θα τρέχει στα στενά της κάθε Παμπλόνας να υπερηφανεύεται το κύρος του και να δονεί τα πλήθη.

Μια σκέψη έκανα καθώς γύριζα στο σπίτι. Ενός ταύρου στην αρένα και δυο ακούσματα την συνόδευαν.

Ενας δυνατός στίχος, ανάμεσα στους άλλους, απο πολυαγαπημένο τραγούδι με υπέροχες εικόνες “...μες την αρένα που μαζεύτηκαν τα πλήθη να ξαναδούν απ’την αρχή το ίδιο τέλος...”

και κάποιος απ’το άλλο “ ...νιώθω το αίμα που αναβλύζει και το αίμα στον λαιμό, να πέσω θέλουν, να υποταχτώ μπροστά τους...”