12 Φεβ 2013

Κλειστό δωμάτιο μοιάζει ο άνθρωπος


Παγώνει ο κόσμος γύρω μου και μοιάζει να φτιάχνεται ξανά απο υλικό υψηλής σκληρότητας που δεν θα τον διαπερνά οτιδήποτε και αν τον ακουμπήσει. Μοιάζει επίσης να κατασκευάζει γύρω του ατσάλινα κουτιά που δεν αφήνουν ούτε τον ίδιο να πάρει ανάσα.

Κάνειο κρύο έξω και δεν ξέρω αν ο καιρός είναι παγερός ή ειναι τα χνώτα του κόσμου που ρίχνουν την θερμοκρασία.

Η αόρατη ομορφιά που λέει το τραγούδι είναι μέσα μας.
Αυτή ας βγάλουμε να σκορπίσουμε και όχι την σαπίλα. Φορές τρομάζω σαν κοιτώ τους ανθρώπους. Έχουν το πρόσωπό τους θλιμμένο και ψυχρό. Οι φυσιολογικές ρητίδες έχουν εξαφανισθεί και την θέση τους έχουν πάρει λάμες με κόψη ξυραφιού, για να μη τολμήσεις ούτε να κοιτάξεις. Φοβούνται και αυτοί μαζί μου, μα όχι εμένα, κάτι άλλο, κάτι που πιστεύουν πως δεν το νικούν.

Άλλες πάλι χαμογελώ σαν κοιτώ άλλους. Χαμογελώ μ’αυτούς που ξεχυλίζει η ομορφιά τους γιατί εκείνοι δίνουν ελπίδα στην ημέρα μας. Κάποιοι έχουν το χάρισμα αυτό. Κάποιοι είναι τόσοι γεναιόδωροι που δεν σταματούν να δίνουν. Κάποιοι δεν σταματούν να χαμογελούν και αυτο μου αρέσει στους ανθρώπους, αυτό με κάνει να ξεχνώ τ’άσχημα...


Κατσιμίχα - Το δωμάτιο 


2 σχόλια:

  1. :) Χαμόγελο για να ανέβεις ...
    Όπως σωστά λες κι εσύ στο τέλος υπάρχουν κι αυτοί που σε κάνουν να χαμογελάς!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ'ευχαριστώ για το χαμόγελο.
    Αυτο δεν είναι το όμορφο στους ανθρώπους, το χαμόγελό τους ? Αυτο δεν σε κάνει να ξεχνάς, να νιώθεις πως υπάρχεις, πως θες να μοιρασθείς, να αγκαλιάσεις, να ζουλήξεις το πρόσωπο που στο χαρίζει ? Είναι εκείνη η ευχαρίστηση του προσώπου που ξεφεύγει απ'το σοβαρό και πλάθει τη ζωή. Είναι κάτι που ποθώ στους άλλους και μου αρέσει να δίνω επίσης.
    Αυτο προσπάθησα εχθές να δώσω και νομίζω πως τα κατάφερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή